Wijvenweek

#wijvenweek Zelfcensuur.

Oei, we moeten nog meer ontboezemen. En ik heb net de pot appelmoes met groen velletje weggekieperd, dus daar kan ik al geen foto van posten. Ik denk eigenlijk ook niet dat ik mij bezondig aan het enkel maar posten van leuke en positieve dingen. Ik trek daar zelfs een beetje tegen ten strijde, omdat ik er van overtuigd ben dat we mekaar soms gek maken met al het moois en het verzwijgen van de ellende. Vandaar dat ik ook deelneem aan deze wijvenweek. Maskers af, superidee. Al blog ik ook natuurlijk bijlange niet alles: wereldwijde web, weetwel… Ik heb er al mijn portie miserie mee gehad. Misschien had ik daar beter een blogje aan gewijd, maar oude koeien uit sloten halen is maar een vuil werkje. Laat ons dat maar zo laten.

Maar goed, dat boeit u nu niet natuurlijk. U wil weten wanneer en hoe hier ruzie wordt gemaakt. U wil verlepte planten zien, bergen strijk, bekruimelde vloeren en rommel in kasten. Al moet ik toegeven dat dat gelijk allemaal beter meevalt sedert de komst van het kind, vreemd genoeg. Plots wordt het ‘gewoon’ samenwonen een ingenieus systeem dat dagelijks draait en zijt ge continu in de weer met dat draaiende te houden. Vuilzak buiten zetten, flesjes wassen, was in de droogkast, baby entertainen, koken, beestjes eten geven, werkelijk voort-du-rend opruimen, weekmenu’s en boodschappenlijsten opstellen… Een miljard taakjes waar ik inmiddels mijn hand niet meer voor omdraai. (Dat het er uiteindelijk wel altijd op neer komt dat ik het allemaal zelf moet doen, dat is weer wat anders, maar ik moet daar niet meer over schrijven want het zou precies zo klinken.) Soms vraag ik mij af wat ik vroeger in het prekindertijdperk toch in godsnaam liep rond te lummelen, met al die tijd? Ik kan het mij helemaal niet meer voorstellen.

Nu moet u niet gaan denken dat ik een goede huisvrouw ben, maar ik kan leven met mijn huidige staat van huisvrouwelijkheid. Ik ben helaas wel een beetje het type van ‘als het er ongeveer goed uitziet, dan is het ok’, dus IN mijn kasten mag u niet gaan kijken. Ook niet in mijn rommelkotberging eigenlijk, gij daar. Tsss. Liefst ook niet in mijn garage. En ook niet in mijn ondergoedschuif. Maar dé plaats in huis waarvan de deur genadeloos op slot gaat wanneer er mensen komen en waar ik mentaal compleet afstand van heb genomen, is het bureau van het lief. Dus kom, we ontboezemen gewoon schaamteloos eens iemand anders (gna) en laten u meegenieten van het – dixit mijn wederhelft – bijna opgeruimde bureau.

Photobucket

Werkelijk. Steunbetuigingen zijn welkom.

Geen nood, ik kreeg toestemming van de wederhelft (of toch zoiets) voor het posten van deze foto. In ruil voor een pak frieten.

Reacties uitgeschakeld voor #wijvenweek Zelfcensuur.