#wijvenweek Moh, kijkt nu. We zitten met een mening.

Vele dames zetten hun joker in vandaag. Ik versta dat wel. Maar de rampzalige gebeurtenis die daar de oorzaak van is, heeft bij mij vandaag net een mening getriggerd, stel u dat voor. Geen nieuwe mening weliswaar, maar er is niets mis met oude wijn in nieuwe vaten. Er is gewoon nooit iets mis met wijn, ha.

Vroeger vond u mij redelijk actief terug op het medium dat Twitter heet. Ik vond dat geestig, zo af en toe de dagelijkse sleur in een ietwat grappige oneliner (of 140karaktersliner, om precies te zijn) gieten. En hoewel ik eerder voorzichtig ben met het gebruiken van dergelijke media als uitlaatklep, moet ik bekennen dat het wel deugd deed om aan de andere kant van het interweb wat gehoor en steun te vinden, toen ik als pas bevallene zonder baby maar met smartphone op de materniteit lag.

Er zijn wat barsten in onze liefde ontstaan sedertdien. En ik weet niet of het nog goed zal komen, tussen den Twitter en mezelve. Af en toe neem ik er nog eens een kijkje, en vandaag werd ik perfect herinnerd aan het waarom van onze relatieperikelen. Het is een voorspelbaar scenario: toepasbaar op de dood van een celebrity, of op een ramp zoals Pukkelpop of vandaag. Dat begint met een heleboel tweets die melding maken van de feiten en vervolgens een stroom aan verontwaardiging en medeleven. U mag er prat op gaan dat er weinig later al de eerste ergernissen worden getweet. Want ja, zeg: waar blijft die dag van nationale rouw voor de slachtoffers in Syrië?? En gaan we ook Twitterstilte houden omdat Jeannine van de bakker verongelukt is? Dat is toch even erg als Whitney Houston? Gaan we morgen ook massaal hysterisch huilen omdat er kindjes een hongerdood zijn gestorven vandaag? Nee hé?!

Eerlijk: ik moet daar WREED van zuchten. Volgens mij was er 100 jaar geleden ook al meer gedoe als pakweg de pastoor overleed dan als George de schoenmaker zijn laatste uur geslagen was. En die pastoor werd in toebedeelde aandacht ongetwijfeld nog overtroffen door de koning. Dat heeft gewoon te maken met meer of minder in de kijker lopen, toch? En niets met respect, ik ben daar zelfs redelijk van overtuigd. My humble opinion: zijt eens gewoon blij dat mensen op zo’n moment nog oprecht keihard geraakt worden. De handen in mekaar slaan. Verdriet hebben en respect willen betuigen. Proberen om te ondersteunen en te helpen. Ik snap niet zo bijster goed de meerwaarde van u daar aan te ergeren. Ik erger mij dan weer aan uw ergernissen en dat willen we niet, toch.

Dus verkondig ik eigenlijk op deze dag paradoxaal de mening dat u misschien heel soms eens wat minder meningen moet hebben. Want heel soms draait het niet zo zeer om u en uw meningen.

Ha, dat hadt ge niet zien komen.