Nino

C’est Nino, comme le film

Saar had het meteen geraden, van waar ik de naam haalde.

En ja hoor, het was de naam waar ik het hier over had. Zoals ik schreef, sloeg het lief niet groen uit bij het horen er van, dus zag ik mijn kans. We hebben er geen discussies over gehad. Hij is er vermoed ik gewoon stilaan aan gewend worden en lijkt er nu nogal in zijn nopjes mee.

Mijn liefde voor de naam: ik vind hem enerzijds mooi, zacht en warm, maar anderzijds ook kort, sterk en krachtig. En eenvoudig, waardoor wij noch het kind 100 keer moeten herhalen hoe hij heet of hoe je dat schrijft. Geen absolute voorwaarde, maar het lijkt me toch vervelend. (“Hee? Hoe noemt hij? Wadde?”). De naam komt niet frequent voor, wat ik ook fijn vind. Je kan dat trouwens hier checken, voor mensen die in de toekomst nog kindertjes wensen te verwekken of krijgen.

Et voila, zo werd het een kleine Nino.

Edit: Oh, ook al komt het uit de Franse film, we spreken het wel gewoon op z’n Vlaams uit. Gewoon gelijk ge het leest, dus.

Reacties uitgeschakeld voor C’est Nino, comme le film