le nouveau bébé est arrivé

Hoe gaat dat met het experimentkind?

Ge weet wel nog. Van die keer dat ik alweer zo’n kind aan mijn been had dat alleen maar content was dicht bij moeder. Zo eentje dat niet van plan was in een eigen bed te slapen zonder bleitconcerten. Zo eentje dat aanvankelijk de cosleeper zelfs een brug te ver vond. En van die keer dat ik eigenlijk een beetje een trauma had opgedaan van mijn eigen acties bij het eerste kind, dat ook zo was. (Ge zoudt bijna denken dat ze zo geboren worden, de loedertjes.) En dat ik keihard gedecideerd was om dit keer géén kind te laten krijsen/huilen tot het in slaap sukkelde.

We moeten daar eerlijk over zijn, het is een intensief pad. Ik ben er wel nogal van overtuigd dat baby’s eigenlijk van nature high maintenance horen te zijn. Wij zijn dat gewoon een beetje verleerd en onze beelden en verwachtingen zijn wat scheefgegroeid. Bij deze nog eens een paar feitjes op een rijtje. Voor de eigen archieven en voor wie het interesseert.

  • Het kind is tot dik voorbij het jaar gewoon op mijn schoot in de zetel in slaap gevallen, omdat ze dat nergens anders wilde. Daar bleef ze vervolgens liggen tot ik zelf ging slapen. (Op mijn schoot, niet in de zetel, u mag weer ademen.) Gezellig, maar ‘normaal’ avondeten heb ik bijgevolg bijvoorbeeld behoorlijk lang niet kunnen doen. Ik kon wel perfect gaan plassen en wijn inschenken met een slapende baby in mijn armen. Jep, been there, done that, waiting for the T-shirt.
  • Plots ging dat niet vlot meer. Alles rondom haar was te interessant en ze werd op mijn schoot niet meer rustig. Ik dacht: ik leg ze nog eens in haar beddeke. Ge weet nooit!
  • En zowaar: geen bleitpartij! Ik kon mijn ogen niet geloven. Na al dat verwennen zeg.
  • Ik moet nog wel een half uurtje haar gezangen en turnoefeningen bewonderen tot ze in slaap valt. (Haar bedje staat naast het mijne, waar ik mij dan eventjes neervlei.) Daar moeten we ook ooit nog voorbij geraken, maar ik heb er vertrouwen in dat dat goed komt.
  • Daarna kan ik de kamer uit en is er vrijheid. Aperitieven! Eten! Rommel kijken op TV! (Opruimen! Afwassen!) Hoezee!
  • Doorslapen doet ze nog steeds niet, maar dat is voor mij al lang geen drama meer. Perceptie is alles. Bij de zoon dacht ik maaaanden dat ik het meest abnormale kindje ter wereld had gebaard, nu bekijk ik dat totaal anders. Ik maak me niet druk en doe van voeden, terugleggen, verder slapen. In normale omstandigheden nog 1 keer, bij ziekte/tandjes/monsterlijke sprongen nog wat meer. Dan vloek ik wel, eerlijk is eerlijk.
  • Dus ja, nog BV. Het voordeel is dat ge op die leeftijd wat men noemt een ‘stabiele productie’ hebt, en dat ik niet meer moet kolven overdag als ik werk bijvoorbeeld. En ik weet het: “ieuw dat loopt al!”, ik vond het vroeger ook raar maar het is een gevalletje ’try being informed instead of just opinionated’. Kindjes hebben een natuurlijke stopleeftijd en doen dat dus niet tot hun 15e. Dat bouwt zichzelf af in feite, ge moet daar als moeder niet actief in ingrijpen. Of ik heel dat traject ga volgen, dat weet ik niet, we zien dat allemaal wel.
  • Conclusie: intensief, bakken geduld nodig, voldoening gevend. Maar vooral: geen strijd meer = rust in hoofd en hart.
  • Het intensieve zit hem bovendien waarschijnlijk niet in dit pad, maar gewoon in het hebben van 2 kindertjes en die meer dan gemiddeld (denk ik) rond mij hebben. De naaimachine vangt hier alleen maar stof en de binnenkant van restaurants zien wij (samen) weinig tot nooit meer. Dat ligt aan de omstandigheden (weinig opvangmogelijkheden) en ook een beetje aan mezelf (alles zelf willen opvangen en doen).
  • Ik kan niet ontkennen dat ik soms een beetje groen uit sla bij het bewonderen van prachtige maaksels of citytripfoto’s van andere moeders, maar ik leg mij neer bij mijn ploetermoederschap. Aan de omstandigheden kan ik weinig veranderen en achter mijn keuzes sta ik. En zolang we niet blind zijn voor werkpuntjes (misschien toch nog eens de binnenkant van een restaurant opzoeken samen), komt dat wel in het sjakoske. Kindjes zijn ook maar zo kort klein.
  • Verder: een lief, schattig, pittig dametje met een nu al befaamde eetlust. Ik heb er nogal mijn handen mee vol.

  •  photo foto4_zpsbd829926.jpg

  • Maar dat ik er vooral wreed content mee ben!

  •  photo foto1-2_zpsf7906e9d.jpg

Reacties uitgeschakeld voor Hoe gaat dat met het experimentkind?