le nouveau bébé est arrivé

De winterzwangerschap

Ik ben eigenlijk geen fan, moet ik bekennen. ’t Is toch best lang geleden dat ik gezeurd heb, niet? Even zwart op wit zetten voor moest ik ooit een kind 3 overwegen (ge moet niet lachen, ik weet dat ik binnen enkele maanden mogelijks hard ga gillen bij de gedachte aan 3…).

* Ik ben inmiddels al dik 2 maanden verkouden. Nu moet u weten dat ik al mijn hele leven chronisch verkouden/allergisch ben en bijgevolg dus best wat gewend ben, maar het begint nu wel mijn keel uit te hangen (keel, haha!). Slechts gemiddeld 3 dagen op de 10 smaak ik wat ik in mijn mond stop, ik geraak mijn hoest en snot niet kwijt en heb inmiddels ook met momenten knallende voorhoofdspijn. Leute zeg, niet te doen.

* De dagen, die zijn kort. En donker. Ook voor u, ik weet dat. Het zou mij precies alvast wel deugd doen om een keertje meer buiten te komen en wat zonlicht op de snoet te krijgen, maar meer dan regendruppels wordt er niet aangeboden momenteel. Dat de vermoeidheid niet gaat verdwijnen, daar heb ik me maar bij neergelegd. De schrik slaat me wel een beetje om het hart om vermoeid aan de kraamtijd te beginnen, maar er zal niet veel anders opzitten. Mijn vorige zwangerschap vond plaats hartje zomer. Een goede zomer, zowaar. Ik ging elke dag wandelen, hing in een plastieken zwembad… Zaligheid. Het contrast is groot.

* Ge vergeet de helft van de tijd dat ge zwanger zijt en krijgt veel minder complimentjes (en laat ons eerlijk toegeven, het is een deel van de pret). Buitenkomen gebeurt in dikke lange jassen waarin niemand de buik ziet en ge hem ook zelf vergeet (tot er een scheut bandenpijn doorschiet).

* De peuter, die heeft ook last van de donkere korte dagen. Buitenspelen is niet echt aan de orde, moeder begint zichtbaar te veranderen en ge ziet hem denken ‘serieus, wat is dat hier met die buik??’). Ze wil meer in de zetel zitten (en dat is uiteraard ONAANVAARDBAAR), heeft wat minder geduld en bewegingsvrijheid, kortom: peuter voelt nattigheid, en niet alleen buiten. Enorme aanhankelijkheid wordt afgewisseld met passionele ‘mama TOUT!’ of zelfs ‘baby TOUT!’, al wordt er helemaal niet overdreven veel melding over de baby gemaakt. Peuter is bovendien ook wat meer thuis (want die heeft zo’n moeder die het niet over haar hart krijgt om hem nog 4 dagen naar de crèche te brengen) en dat volle dagen peuterentertainen heb ik toch wat onderschat. Twee dagen crèche nog dus, want hem er helemaal wegrukken (met in april een schoolstart in het verschiet) leek me ook weer niet gepast/gezond. Zo blijkt ook nog maar weer eens dat goeddoen onmogelijk is. Ik heb al in beide richtingen kritiek gekregen (‘Gij brengt die maar 2 dagen meer??’ versus ‘Hoe, gij zijt thuis en die gaat nog naar de opvang??’), maar gelukkig leg ik dat al met een zuchtje naast mij neer. Mensen zijn soms zeurpieten die graag (ver)oordelen, ik weet dat al langer dan vandaag. En ik ben ook een mens, dus het geeft niet.

* Ik pretendeer graag nooit last van mijn hormonen te hebben, maar heb toch al zinnen à la ‘JA ik ben ambetant en HET IS ALLEMAAL UW SCHULD!’ richting lief gegooid, dus misschien heb ik met voorgenoemde stelling een klein beetje ongelijk. Tenzij het echt allemaal zijn schuld was natuurlijk, dat kan ook. Kuch.

* Voor u op uw paard kruipt (doe dat niet jong, het is slecht weer en al): ik ben zeer blij met het al bij al vlotte verloop van de productie van nummertje 2 en kijk er natuurlijk naar uit om hem/haar te verwelkomen. Baby heeft trouwens geen last van al mijn kwalen want die doet het uitstekend, en dat is uiteindelijk waar het nu om draait. Maar moest u wat verdwaalde winterse zonnestraaltjes tegenkomen, stuur ze gerust deze richting uit. Ze zijn meer dan welgekomen.

Reacties uitgeschakeld voor De winterzwangerschap