Uncategorized

Dag mijn moederke.

Ik hou niet van het laatste beeld dat, vrees ik, voor zolang ik leef in mijn netvlies staat gegrift. Het was heftig, adembenemend, vredig en vreselijk tegelijk. “Het spijt me dat ik zo kort uw moeder ben geweest”. Krak, zei mijn hart. Gisteren werd de zwaarste dag van mijn leven. Het was oneerlijk, veel te vroeg, veel te hard. Maar je lijden is vandaag niet meer… Je hoeft eindelijk niet meer wakker te worden. Met je laatste wensen daag je ons uit. “Draag geen zwart, ik hou van alle kleuren!” En waar we een blauwe kist beschilderd met wolkjes, korenbloemen, madeliefjes en een zon gaan vinden, dat weten we ook nog niet. Ik hou je vast in mijn herinneringen, moederke. Word net als je moeder en vader zo’n lief klein zacht wolkje, en vlieg me maar vaak over het hoofd… “Ge moet dan wel omhoog kijken hé”, zei je nog. Doe ik mama.

 photo Moederdochter_zps810aeeb7.jpg

Reacties uitgeschakeld voor Dag mijn moederke.