overpeinzingen

Zo gaat dat dan.

Een blog die verwordt tot wat ge nooit bedoeld hadt. Met eigenlijk best veel miserie, veel intieme dingen, die ge dan toch maar achter paswoordjes verstopt. Terwijl ge een beetje allergisch waart aan paswoordjes. Tja. En veel weekmenuten, dat ook. Een mengelmoes van oppervlakkige en minder oppervlakkige dagdagelijkse dingen.

Vroeger blogde ik ook, en dat was ook vaak persoonlijk. Maar toen was ik een puber. Ik wist niet beter en vond die uitlaatklep wel fijn. Tot die serieuze klets in mijn gezicht, die me meteen ook de gevaren van het wereldwijde web liet zien. Het bleek allesbehalve veilig. Ik liet het enkele jaren voor wat het was, maar de lokroep van de blogwereld bleek te sterk. Ik hou ervan, ik kan het niet helpen. Dit plekje werd eigenlijk helemaal niet wat ik voor ogen had. Maar het is mijn plekje. Jullie zijn niet bijzonder talrijk, en dat is goed zo. Velen kennen me zelfs persoonlijk en ik vind het een goede manier om jullie bij mijn leven betrokken te houden. Want dat is wat drukker geworden dan pakweg 10 jaar geleden, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn naasten minder nodig heb dan toen…

Het is een intense tijd. Een vreemde en lege tijd. Een tijd waarin begint door te sijpelen wat er allemaal gebeurd is, en dat ze weg is. Voor altijd. Wat mij het ene moment brengt tot “och het gaat wel”, en het andere moment tot paniek. Een tijd van diepe teleurstelling in anderen, ik kan dat niet ontkennen. Maar ook een tijd van blijdschap met de vriendschap of familieband met andere anderen. En dankbaarheid voor wie jullie zijn, wat jullie zeggen, wat jullie schrijven, wat jullie doen. Duizend keer liever iets onbeholpen, dan gewoon niets. Laat sommige mensen nu blijkbaar net voor dat tweede kiezen…

Dat het hier geen opbeurend plekje zal worden, daar bent u voor gewaarschuwd. Ik gooi er af en toe nog een weekmenuutje tussen om het wat luchtig te houden, als dat voor u goed is. Verder nog steeds zeer welgekomen, bij de postjes met en zonder paswoord. Ik ben Lieve, en ik heb geen moeder meer. Zo, dat is er uit.

8 reacties

  • Siska

    Ik volg je blog nu al een tijdje (weekmenuten)
    ‘k heb geen idee waar je het over hebt, maar ik wens je in elk veel sterkte met het overlijden van je mama, en ik begrijp volkomen dat je sommige posts niet met iedereen wilt delen (zolang het er niet te veel zijn 🙂
    ik heb ooit ook lang getwijfeld om te beginnen bloggen, maar doe het niet omdat ik schrik heb van de reacties van anderen….

  • Ine

    Ik ben hier ooit via via verzeild geraakt toen je net zwanger was van Nino. Dus ik hang hier al een tijdje rond 🙂 Je hebt me al geweldig doen lachen met je posts maar evengoed doen bleiten (ligt soms wel eens aan mijn zwanger-zijn) en zo is het goed! Zo is het leven ook. Ik kijk toch elke keer een beetje uit naar een nieuwe post en leef elke keer weer mee. Ge doet dat goed Lieve ook al gaat het soms een pak minder!

  • Lieve

    Ik bedoel het voor alle duidelijkheid zeker niet op jullie hé 😉 Lezers mogen van mij gerust anoniem zijn en blijven, ik vind dat compleet niet erg. Het verbaast me gewoon een beetje hoe sommige mensen, waarschijnlijk uit eigen onmacht en eigen pijn, in het echte leven (niet) reageren. En ik heb gewoon nu even niet zoveel zin om zelf begrip te gaan opbrengen voor ieders motivatie daartoe, iets wat me anders wel goed lukt. Maar ik ga me wat meer focussen op de grote hoeveelheid aan mooie en lieve reacties die ik wél krijg, beloofd.

  • Sara

    Meisje toch, hoe vreselijk vind ik om te horen dat jij ook door die ‘negeren wat we niet leuk vinden’-fase moet. Ik had echt gedacht (misschien eerder gehoopt) dat het enkel was bij ‘niet veel voorkomende rouw’, dat mensen niet weten wat zeggen en dus liever zwijgen. Maar blijkbaar is het zelfs dat niet. Dus dikke knuffel daarvoor. Hopelijk kan je je pijn dan wel uitschreeuwen thuis, bij je familie en bij je echte vrienden. En hier natuurlijk. Zoals je zelf zegt, dit is jouw plekje. Zo moet dat ook blijven. Als jij droevig bent, dan mag het hier droevig zijn. Voel jij je eraan toe om weer even te lachen (hoe klein, bang en kort dat lachje in het begin ook mag zijn), dan mag je dat hier ook laten zien. Nooit beschaamd zijn om je gevoelens, of dat nu woede, angst, verdriet, blijheid of iets anders is. Je gevoelens niet toelaten, dat is verkeerd. Al het andere is juist. En als je me nodig hebt, dan ben ik er (en dat meen ik echt echt echt, zelfs al hebben we elkaar in het echt nog maar 1 keer gezien)!

  • Maanmama

    Helaas ook erg herkenbaar. Schrijven helpt, echt waar. Ook al is het maar om daarna op te slaan en nooit meer te gebruiken… het lucht op. En het is ook een intense tijd waar je gedachten op volle toeren blijven draaien en constant de vreemdste details naar boven halen. Zware emoties en triestige dingen, maar ook heel veel mooie herinneringen x (en ja ik lees toch ook graag mee…)

  • Katrien

    Lieve…
    eerst en vooral: je hebt wèl nog een moeder, alleen is ze niet meer fysiek bij jou.
    Veel mensen zijn bang om je te kwetsen door bijv. over je mama te praten, en ze bedoelen dat dan ook niet slecht, maar velen weten niet hoe om te gaan met zo’n verlies.
    Been there, done that, ik dan, als mama van een baby die overleed.
    Het doet je ogen opengaan over op wie je echt nog kan rekenen als het niet goed met je gaat, helaas.
    Ik had 2 vriendinnen waar ik tot treurens toe bij terechtkon, ik ben hen eeuwig dankbaar.
    Al is het maar 1 iemand, ik hoop dat je iemand hebt om er over te kunnen praten.
    En ik wil er uiteraard ook voor je zijn, al zijn we toch nog vreemden voor elkaar.

    x

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *