overpeinzingen

Eet dat kind met haar weekmenuten nu nog altijd zoveel vleesch?

Wel ja hoor, blijkbaar. En dat in tijden waarin ge om écht mee te zijn toch minstens van Dagen zonder vlees moet doen, en eigenlijk bij voorkeur gewoon vegetarisch of zelfs veganistisch door het leven poogt te gaan. Ik zal u wel eerlijk bekennen: ik worstel daarmee. Principieel heb ik eigenlijk geen probleem met de consumptie van een stukje beest. Als ik op National Geographic een leeuw een ander wezen zie verorberen, of ik zie mijn lievelingsdier in actie, dan is immers maar pijnlijk duidelijk dat levende wezens in sé niet lief zijn voor mekaar, als het aankomt op leven en overleven. Maar soit, dat is een discussie van geheel andere aard, ik heb het volste respect voor mensen die er wél principieel problemen mee hebben.

Waar ik dan wel mee worstel, is het feit dat de diertjesrestanten op mijn bord niet afkomstig zijn van gelukkige, vrije en vranke wilde beesten. Beesten die enkel de pech hadden voor consumptie van een ander wezen gesneuveld te zijn, maar verder best wel een genietbaar leven hebben gehad. Ik zou daar perfect mee kunnen leven. Maar het is niet zo, we kunnen dat moeilijk ontkennen… Vele mensen trekken daar conclusies uit en nemen het op zich om hun levensstijl daaraan aan te passen, en ik vind dat helemaal geweldig. Bewonderenswaardig op zijn minst. En ik vraag mij af waarom mij dat niet lukt. Ik ben zeer traditioneel opgevoed, met bijna dagelijks vlees, groenten en gekookte patatjes. Met gehakt, gebraad, koteletten, worsten en biefstukken. Met hesp op de boterham en balletjes in de soep. Ik vind mijn weekmenu’s al een pak gevarieerder, maar het geraakt niet uit mijn lijf. Ik eet graag vlees, en als ik vleesloos kook dan vind ik het zelden echt heel lekker, tot mijn grote spijt.

Maar dat is mijn persoonlijke verhaal en probleem, dat doet er eigenlijk niet zo toe. Los daarvan moet ik toegeven dat ik best wel gebukt ga onder de schuldinductie die heerst in de huidige maatschappij. Het kan aan mij liggen, maar ik krijg het gevoel dat ik – als burger/consument – erg veel verantwoordelijkheid moet nemen voor allerlei zaken waar ik (rechtstreeks) eigenlijk vrij weinig mee te maken heb. Ik moet van Dagen zonder vlees doen, omdat de dieren teveel afzien. Ik moet andere kledingwinkels  bezoeken, want arme zielige kindjes hebben mijn kleed aan mekaar gestikt. Ik moet bio kopen, want mijn fruit hangt vol pesticiden. Op TV passeert om de haverklap een clipje met ‘binnen 5 seconden sterft weer een vrouw tijdens de bevalling’, met ‘ik ben Sofieke, ik zit nu nog in de baarmoeder maar zal binnen 20 jaar kanker krijgen’, met ‘het klimaat om zeep’, met ‘aardbeving heeft duizenden levens verwoest, kijk maar eens goed naar de miserie’… EN VERDOMME GIJ DAAR THUIS IN UW LUIE ZETEL, DOE ER IETS AAN! Begrijp me niet verkeerd, ik wìl daar ook allemaal iets aan doen. Maar de veelheid overspoelt mij. Ik heb nooit gevraagd om vergif op mijn appeltjes, om gruwelijke praktijken in de vleesindustrie, om enge ziektes en natuurrampen. Ik wil helpen, bewust leven en mijn best doen, maar het is te veel hooi voor op mijn vorkje. Een ton of 10, zelfs. Ik vraag mij soms af of u daar allemaal geen last van heeft, u die in de bioplanet linzenspread gaat kopen, Ecover gebruikt en uw haar niet meer wast met shampoo. Er is blijkbaar werkelijk zòveel dat anders zou moeten, dan ik al op voorhand moedeloos word bij de gedachte dat ik mij daar allemaal terdege zou moeten over informeren en er naar zou moeten gaan handelen.

Ik leef mijn leven, probeer goed te zorgen voor mijn naasten, partner en kindjes. Probeer mijn werk – ook mensen helpen – naar behoren uit te voeren. Probeer mijn huishouden te organiseren, dagelijks eten op tafel te toveren en het bovenop alles ook nog een beetje leuk te houden. Ik probeer daarbij zelfs nog wat bewust te leven, door bijvoorbeeld toch ietwat milieuvriendelijk te zijn, wat bio te kopen hier en daar, mijn vleesinname te beperken (’s middags niet meer bijvoorbeeld), af en toe de goede zaken een centje toe te steken… Maar eerlijk, als ik dan in een reportage zie dat de eitjes die mij verkocht worden als deze van kippetjes met een pak vrije uitloop, eigenlijk van kippetjes met amper vrije uitloop zijn, dan heb ik het wel gehad. Alsook wanneer die goeie doelen door de mangel worden gehaald, of blijkt dat ook biobeesten niet zo goed behandeld worden. Dan vind ik dat leugens en bedriegerij en vind ik het heel erg dat ik me daarvoor nog eens schuldig voel op de koop toe. Het is vast te simplistisch om te denken, maar eigenlijk vind ik stiekem dat het ook wel de job van iemand anders moet zijn, zorgen dat het beest dat ik eet geen vreselijk leven/dood heeft gehad. Zorgen dat er op grote schaal dingen voor het milieu in beweging worden gezet. Zorgen dat de dingen die ik koop een beetje verantwoord geproduceerd zijn. Als tonijn met uitsterven is bedreigd, dan wil ik geen honderd blikjes meer zien staan en kunnen kopen. Toch?

Enfin, het zijn maar wat gedachten van een simpel Vlaamsch meiske dat blijkbaar minder ruggengraat heeft dan velen onder jullie. Al die schuld en verantwoordelijkheid doen heus wel wat met mij, maar eigenlijk niets goeds of productiefs. Het is ongetwijfeld niet zo bedoeld, maar bij mij werkt het allemaal eerder verlammend. Keihard chapeau voor mensen die daar wel constructief mee aan de slag gaan. Maar ’t is dus maar dat u het weet: niet boos zijn op mij, ik heb heus wel een geweten. Alleen weet ik niet altijd wat ik ermee moet aanvangen.

Reacties uitgeschakeld voor Eet dat kind met haar weekmenuten nu nog altijd zoveel vleesch?