De grote Moederschapswedstrijd
U heeft werkelijk geen idee hoe lang ik al op deze post aan het broeden ben. Maar het ging maar niet, het kwam maar niet, mijn baby weende, ik moest koken en kuisen, en daarna had ik geen tijd. Gelijk het een echte moeder betaamt, u kent dat wel. Hoop ik, daar gaat dit postje eigenlijk over.
De titel is haar vondst, we moeten daar eerlijk over zijn. Ze schreef er bovendien onder andere al eens dit postje over. En ik kon mij daar geweldig in vinden. Kijk, ik was op vele dingen voorbereid, als aanstaande moeder. Op huilbaby’s, op rollercoasters van emoties, op helse pijnen… In deze tijden kunt ge eigenlijk nog amper onvoorbereid aan iets beginnen. Er is het interweb, Facebook, Twitter, er zijn blogs en fora. En ik ben natuurlijk niet verplicht mij daarop allemaal te begeven, maar ik doe dat, want ik vind het leerrijk en vooral gewoon leuk. Maar niets heeft alleen maar positieve kanten.
De lat wordt onmetelijk hoog gelegd, voor moeders en vooral onder moeders. Alles moet vergeleken worden en in alles moeten we de beste zijn. Ieders bevalling was natuurlijk DE allerpijnlijkste (aja) en ge zijt toch net iets meer een heldin als ge dat allemaal doorstaat zonder pijnstilling. Ook de kraamtijd is geen heuse kraamtijd als daar geen reflux, allergie of bijna-postnatale depressie aan te pas komt. Er worden mooie huizen gekocht en gebouwd, er wordt getrouwd, iedereen lijkt het zo goed voor mekaar te hebben. We moeten dan ook zelf nog een beetje hip zijn, veel leuke dingen doen en daar over berichten, onze relatie spannend houden en een boeiend sociaal leven onderhouden.
Eerlijk: mij beviel die kraamtijd wel. Ik vond het niet zo lastig: ik had tijd, baby dronk of sliep, of huilde eens. Ik kon dat precies best wel aan, geen hormonale uitspattingen of huilbuien alhier. Ofwel heb ik ze al verdrongen, dat kan ook. Er waren ook geen hoge verwachtingen, het was compleet acceptabel om heel de dag in trainingsbroek rond te lopen. Maar. Aangezien ik helemaal pro eerlijk bloggen en interwebben ben, een kleine toegeving van mijnentwege. Ik vind het nu lastiger dan ooit. Het kind kan nog niet kruipen, maar zou dat heel graag willen. Hij huilt de laatste tijd veel, een ritme zoeken is en blijft dagelijks lastig. Pas op, het is een bijzonder wijs ventje, maar een beetje high maintenance is hij wel, het is niet anders. Vermoedelijk heeft hij een oorontsteking, waardoor onze eerste reis met baby een redelijke bleitsoep werd en ik nog vermoeider ben na mijn verlof dan voorheen. Een verlof dat een wanhoopspoging was om even op adem te komen na een intensieve tijd met vele veranderingen zoals een nieuwe job voor ons beiden, een overlijden, een bewogen start in de crèche. De hond kotst al 3 dagen het huis onder, ik krijg de was niet onder controle en worstel met een plotse drang om altijd een proper huis te hebben, wat onmogelijk is. Ik heb continu het gevoel van ‘zwemmen of verzuipen’, maar voel me vaker verzuipen dan zwemmen. En rond me heen hoor ik bijna alleen maar verhalen over makkelijke perfecte baby’s, die flink eten en slapen en altijd vlot te entertainen zijn. En dan vraag ik me best vaak af wat ik dan verkeerd doe… En dat vraag ik me bovendien af in een huis dat we gewoon huren, met nog steeds wat kots op mijn niet zelf gemaakte kleren, met een stapel strijk in de wasplaats, zonder veel leuke plannen in mijn agenda. Ik krijg het niet gebolwerkt of bolgewerkt, u mag kiezen.
Et voila, een stukje vol brute eerlijkheid, omdat ik er van overtuigd ben dat er wat tegenstroming nodig is. Ik geef daarom bij deze toe: ik heb Last van de grote Moederschapswedstrijd. Ik kan momenteel echt niet volgen, en daar was ik niét op voorbereid. Zucht.
16 reacties
TheMiss
Beste blogstukje over het moederschap dat ik ooit al heb gelezen! Zeker een hart onder de riem voor 99procent van de moeders. Want ik ben ervan overtuigd dat het maar enkelingen zijn waar het zo fantastisch gaat. Fijn om te lezen hoe de realiteit is! Niet alléén maar zonneschijn dus. 🙂
endimi
Inderdaad, het is soms ongelofelijk hoe sommigen willen opboksen. Ik geef toe, ik zet ook geen negatieve dingen over M op mijn blog, maar dat is eigenlijk eerder omdat ik wanneer ik er iets over wil schrijven de gedachte van “ze gaan je een ouwe zaag vinden” komt bovendrijven en dan doe ik het niet.
Leuke post 😉
Lies
Dat is ambetant hé, die moederschapswedstrijd? Kweet. Maar je hoeft niet bang te zijn, je bent niet de enige die er last van heeft. En die zich ervan bewust is. Maar ik doe wél mijn uiterste best om die compleet te negeren.
Trouwens: die druk die we voelen, leggen we grotendeels onszelf op, vrees ik… Je zegt: “En rond me heen hoor ik bijna alleen maar verhalen over makkelijke perfecte baby’s, die flink eten en slapen en altijd vlot te entertainen zijn. En dan vraag ik me best vaak af wat ik dan verkeerd doe…” Die mensen zeggen dat niet om JOU te ambeteren hé, die zijn gewoon blij met hun kindje. Dat het bij jou anders is, zou jou eigenlijk niet onder druk mogen zetten… Maar ja, dat wéten en dat voélen, dat zijn nog twee andere dingen hé.
Kijk, ik heb een gemakkelijk kindje, al van in het begin. Niet dat ik daar zelf verdienste aan heb, het IS nu eenmaal zo en ge hoort er mij zeker niet over klagen. Maar dan hoor ik een moeder opscheppen over hun kereltje dat al loopt op zijn verjaardag. In mezelf denk ik “jaja, goed voor jou, maar ieder kind stapt wanneer hij daar zelf klaar voor is”. Maar tegelijk piept een klein stemmetje vanuit de diepte “mijn dochter is al bijna 14 maanden en ze loopt nog niet. Damn”. En ik probeer daar zó hard aan te weerstaan, maar toch betrap ik mezelf erop dat ik Fientje aanmoedig om te leren stappen. Dat ik ze – half onbewust – tóch onder druk zet om te stappen.
Triestig hé. Maar om je dus een hart onder de riem te steken: niemand is perfect, bij niemand gaat altijd alles op rolletje, en die moederschapswedstrijd: FUCK IT!
Tamara
Ik heb zo een super makkelijke en vlotjes te entertainen baby. Een droombaby. Ik geef dat toe. En ik kus daarvoor heel hard mijn beide pollekes. Zeker omdat het een derde baby is. En volgens mij hangt dat meer af van het karakter van je baby dan van wel of niet iets verkeerd doen. We doen met Lena niet anders dan bvb. met Marie en toch was Marie moeilijker en niet zo snel content als baby…
En als het een troost mag wezen: Lena is very low maintenance, maar de twee oudere zussen die hier ook rondlopen compenseren dit vlotjes met hun koppig, tegendraads en druk gedrag! En dan loopt het hier ook serieus vierkant.
En je weet even goed als ik dat FB, Twitter, blog een heel erg vertekend beeld geeft van iemands leven aangezien daar vooral de positieve dingen getoond worden en dan nog vaak uitvergroot ook. Ik zal ook niet snel bloggen dat ik mijn kinders onterecht heb afgeblaft omdat ik moe en slechtgezind was of dat ik ‘neen’ zei toen ze wouden verven omdat ik geen zin had in de opkuis achteraf (maar ze mogen wel een andere keer eens verven hoor ;). En ja, ik voel me op zo’n momenten ook heel schuldig, maar we zijn nu eenmaal niet perfect en geen supervrouwen/mama’s. Allez ja, ik toch niet. Maar ik laat me er soms ook aan vangen. En begin het soms ook abnormaal te vinden dat ik of mijn dochters geen zelfgemaakte kleren draag, dat ik niet volledige dagen met mijn kinderen samenspeel, knutsel of koekjes bak en ’s avonds niet eventjes een wasje en een strijkje doe nadat ik 8 km gaan lopen ben. Om nadien nog uitgebreid en culinair te koken voor mijnen echtgenoot.
Je vergeet trouwens een doorslaggevend argument ter jouwer voordeel in de Grote Moederschapswedstrijd: je weekmenu. Hoe jij zo goed als elke dag gevarieerd en geïnspireerd kookt. Wel, daar ben ik jaloers op zie.
Amai, een ganse epistel als reactie. Sorry daarvoor. Waarschijnlijk omdat het bij mij ook een gevoelig thema is de laatste tijd…
Lieve
Maar ik weet het hoor, ik gun ook iedereen keihard hun makkelijk kindje, hun trouw, hun mooie huis… Alleen heb ik vaak de indruk dat een positieve gebeurtenis onmiddellijk op het web wordt gegooid, en de negatieve daar toch liever worden doodgezwegen. Wat ook mag hé natuurlijk, iedereen post wat hij/zij wil, dat is ieders recht.
Maar als ge dan eens iets lastigs vermeldt, komt vaak de reactie ‘Oooh maar hier is dat ook, ik ben zo blij dat ik niet alleen ben!’, en dat vind ik wel jammer. Dat we allemaal lopen te denken dat we alleen zijn en dus een beetje abnormaal, terwijl dat zeker niet zo is. Zoiets 😉
Lies
Tip: zoek je een paar IRL-vriendinnen die ook vreet op hun kinders kunnen zagen. Dat kan soms enorm deugd doen 🙂
Lieve
Lol, gelukkig ken ik zo wel wat mensen. Misschien moet ik ze eens dringend verzamelen voor een gezamelijk etentje 😉
Charlotte
Heel eerlijk en oprecht stukje, mooi.
Nuchtere mens als ik ben, besef ik zonder moeder te zijn dat ik met een kind snel in het beschreven scenario zou belanden. Ik ben niet alleen nuchter, ook nog eens plichtsbewust. Dat alles weerhoudt mij ervan om aan kinderen te beginnen, het lijkt nog steeds alsof ik dan helemaal geen leven meer zou hebben.
Wat trekt anderen dan over de streep om toch aan zo’n opdracht te beginnen?
Ik ben misschien te rationeel daarin, maar ik heb het argument nog niet gevonden en heb voorlopig genoeg aan mijn huisdieren :).
Marijke_
Prachtig stukje! Ik ben er zeker van dat het bij iedereen zo verloopt, bij mij althans toch ook 😉 Ik stel voor dat we die hele Grote Moederschapswedstrijd gewoon vergeten en wat minder streng voor onszelf worden: het hoeft niet altijd geweldig te zijn, gewoon goed is zeker goed genoeg. Laat de was even liggen, je huis hoeft er niet spik en span bij te liggen en onthou vooral: this too shall pass! En neem af en toe eens 1 of een half dagje voor jezelf, dat kan eens deugd doen. Knuffel, alvast!
stine
Zalig om te lezen zo’n stukje ongezouten waarheid !
Maanmama
Ik verdrink ook een beetje, de laatste tijd.
En ja ik ben heel blij om te lezen dat ik niet alleen ben!
Isabel
Hoh…ik doe met blogs eigenlijk hetzelfde als “irl”. Er los door kijken gewoon :p Ik luister wel en op heel goeie dagen zou ik wel eens meebabbelen, maar voor de rest…
Als ik dat zo rondom mij hoor, vooral aan de schoolpoort dan (want mijn sociaal leven is quasi 0,0) dan heeft iedereen zowat hét leven uit de boekskes, én een eigen huis op hun 30ste, toch wel drie kinderen die het perfect doen op school, 7,2 hobbies hebben, jaarlijks drie maal op reis, één keer zomer, één keer winter en dan nog een city-tripke zonder de “kids”, carrièrevrouwen, of vrouwen die geen carrière hebben, maar dan wel een moestuin van 100 vierkante meter en al de kleertjes van hun kinderkes zelf maken, en o wacht, dan zijn er ook nog een ganse reeks die het beiden hebben én een carrière én een perfect draaiend huishouden… oh well 😉
Hier is het -net zoals bij velen mag ik hopen- net iets anders. Mijn poetshulp, mijn o zo dierbare poetshulp, is vijf weken op verlof, m.a.w. een huis vol stof en andere ranzigheden en no way dat ik hier efkes dagelijks ’t vel van mijn handen ga staan kuisen, ten eerste ben ik er nog altijd niet van overtuigd dat ik dan 5 jaar langer ga leven en ten tweede, ’t is een huurhuis, weet wel. ‘k Moet ook al dringend maaaaanden naar de kapper, maar ik ben te moe, te lui, en ‘k weet eigenlijk ook niet wanneer ik het in het schema zou moeten doen passen. ‘k Loop precies ook al maaaaanden in dezelfde jeans en dezelfde truikes, maar ‘k ben te gierig (dat eigen huis, aja!) en ook te moe om eens deftig te gaan shoppen. Mijn naaimachine staat schoon te blinken in haar doos, en ja, ik zou ook heel graag wat meer stikken, maar ’s avonds wanneer de kinderen in bed zitten, ben ik al content dat ik nog wat tv kan zien (of wat blogs kan lezen :p) en leuke stofjes zoeken en kopen, baja, alhoewel, daar ben ik dan ook weer te gierig voor, dus doe ik dat voor de moment ook maar niet.
En die kinderkes, aja, ik heb de meest coolste kinderkes ever uiteraard, maar dit neemt niet weg dat ik ze soms (…) aan een haak zou willen hangen. De oudste is beginnen babbelen op haar één jaar en is nu vier jaar later nog geen vijf minuten gestopt. De jongste is zò lichamelijk energiek dat ik geen fitnessabonnement meer nodig heb. Vermoeiend ja, maar ik blijf erin geloven dat het ooit allemaal betert, dat moet toch, want wat voor dommeriken zijn wij anders geweest om hier allemaal aan te beginnen 😉 U niet teveel fixeren op anderen, en kijken wat je zelf wel hebt en wel kan, dat lijkt mij het gemakkelijkste. Alhoewel ik ook weet dat dit niet altijd simpel is, ik zou ook doodgraag een eigen huis hebben en ook ouders/schoonouders die eens inspringen of een wat uitgebreider sociaal leven, enzo… maar ’t is niet zo, dus zagen en klagen we maar eens op ’t web niewaar, en neen, ik schrijf daar ook niet over op mijn blog, want ik wil de opmerking “Och here, kan ’t meiske nie oan meskiens?” niet horen, dààr zou ik dan wel niet tegen kunnen 😉 En nu ga ik nog efkes verder verzuipen *blub*
(Sorry voor het lange epistel!)
ysabje
heel herkenbaar. dat verzopen gevoel na een wilde strijd met de was. en op een topsnelheid draaien waarvan je zou verwachten dat je huis helemaal spik en span is. maar dat is het dan niet. integendeel… verzopen kiekens, dat zijn wij. soms is gaan werken een heerlijk moment van rust en vrede 🙂
madam arabelle
Heel herkenbaar. Het betert hoor, eens hij kruipt is er al een stukje frustratie weg en als hij loopt wordt hij het vrolijkste kereltje ever, dàn begint gij te freaken 😉
En en huis en strijk en hondenkots, trekt u da toch allemaal nie aan, jongske, ge zijt een mama, ge moet zwijmelend naar uwkindeke kijken, voor al de rest hebt ge, verplicht, genen tijd.
jessie
Héél schoon, eerlijk stukje. En ik denk dat iedereen zich zo voelt hoor. Ik ben ook een eigenaar van zo’n super makkelijke, blije, zelf entertainende baby, twee stuks zelfs, maar ik heb daar vooral een gevoel van “amai wat een oere sjance hebben wij nu zeg! Ik denk echt niet dat wij daar enige (of toch bijzonder weinig) verdienste aan hebben! En ik ben soms ook depressief omdat ik niet snap waar al die andere moeders zoveel tijd halen om én te werken én met de kinderen bezig te zijn én 6000 schoon eigen creaties van onder hun naaimachien te toveren. Ik krijg het er gewoon niet bij (en dat met twee gemakkelijke kinders) . Ook hier is het soms zoeken om ook nog’s tijd te vinden met het lief…en voor mezelf en de vriendinnen. Het is gewoon veel. Maar denk eigenlijk niet dat het zo zeer met het moederschap te maken heeft, dan wel dat het een algemene tendens is in het leven….
maaike
ik voel die wedstrijd zo niet
ik vind het wel leuk als er mijlpalen genoteerd worden, maar hey ieder kind zijn eigen tempo denk ik dan
ik ben ook vollenbak pro eerlijkheid 😉 ’t is niet voor niets dat ik onlangs een stukske schreef over verzuipen en mezelf in mijn laatste blog de belofte maakte dat ik in de vakantie niet meer voltijds op mijn gasten let
ik kan dat gelijk niet aan 😉 en wordt er stiepelzot van…
maar hey met kids die om 05u opstaan raak je zo wel een heel klein beetje veel oververmoeid 😉