Dat moet nu ook weer niet, neen.

Deze week zagen we een stukje op de TV. Een reportage, zoals dat heet. In alle eerlijkheid: het was er eentje op V(w)ijfTV, dus niet bepaald met Canvas-allures.

Even concentreren, beste lezer.

Ik zag er een man, die eigenlijk vroeger een vrouw was, en het nu feitelijk ook nog een beetje is, maar dat niet meer wil zijn, een kindje baren. Jahaa, een kindje dragen en een kindje baren (’t zelfde kindje, welteverstaan).

Hij (zij) deed dat samen met zijn (haar) partner. Een vrouw, die eigenlijk een man was, maar dat niet meer wilde zijn, maar ook nog niet genoeg vrouw was om een kindje te kunnen dragen en baren. Dus liet zij (hij) dat wijselijk over aan haar man (vrouw). Een beetje sneu vond ik dat de man, die dus vrouw was geweest, eigenlijk echt man wilde zijn, en daardoor dus niet bijzonder enthousiast was over het dragen en baren van het kindje. Het was een fysieke beproeving, maar niet meer dan dat. Ik kan mij dat voorstellen. Immers, als ge zo ver gaat om uw lichaam te laten verbouwen om mannelijk te worden, dan moet een dergelijke confrontatie met uw vrouwelijkheid een harde noot zijn om te kraken. Sneu vond ik het vooral voor het kindje, dat geen blik kreeg van haar mama/papa toen het werd geboren en op de buik werd gelegd.

Wat de partner van de barende man (vrouw) wel wilde, was het kindje borstvoeding geven. De borsten waren er al, die waren vakkundig door een plastisch chirurg toegevoegd. De vrouw (man) kreeg inspuitingen met een bijzonder hoge concentratie aan allerlei hormonen, om haar (zijn) lijf om de tuin te leiden en melk te laten produceren. Alsof het een vrouwelijk lijf zou zijn, wat het eigenlijk (nog) niet (helemaal) was. Dit liep allemaal niet supervlotjes, waardoor een ingenieus systeem werd bedacht om dan weer het kindje om de tuin te leiden en aan de opgezette borst te doen zuigen. Er werd een plastieken zakje met melk aan de hals van de vrouw (man) bevestigd, met slangetjes eraan, die onder de tepel werden gekleefd. Kindje werd aangelegd, zoog, en de illusie der borstvoeding was gecreëerd.

Kijk, ik ben een tamelijk ruimdenkend mens, maar ik moest een beetje zuchten. En denken: “Moet dat nu echt allemaal”. Ik probeer zo een beetje te wennen aan al dat gedoe van weeën en geboorte, maar een man zien liggen kermen en persen, dat was er gelijk weer wat over. Volgens mij was ook mijn lief een beetje getraumatiseerd. Hij dreigt er nu mee iemand in te huren om met mij naar de kliniek te rijden als het zo ver is en om mij daar bij te staan. Terwijl hij op zijn gemak in de cafetaria een pintje gaat drinken. Of een driedubbele whisky. Om dan nadien, als het gekerm, gevloek en getier voorbij is, op het gemak zijn zoon of dochter te komen bewonderen. Het klinkt heel erg leutig voor hem, maar ik vind het geen goed plan. Ze mogen minstens een beetje delen in de miserie, die mannen. Maar borstvoeding geven via een zakske met slangetjes, dat moet van mij nu ook weer niet, neen.