overpeinzingen

Alweer vermist: gebruiksaanwijzing.

En zo blijk ik – naast die voor baby’s – alweer een gebruiksaanwijzing te missen.  “Hoe rouwt men?”, ware het niet een zo complex proces dat bij iedereen anders verloopt, ik zou er een foldertje voor laten maken. Niet dat ik niet eerder mensen verloor… Ik heb al een behoorlijke tijd geen grootouders meer en 2 jaar geleden verliet lief zijn mama ons ook al veel te vroeg. Maar ook toen stond ik steeds voor een vraagstuk: wat is dit nu? Hoe moet ik mij nu voelen? Bij andere blogsters die ook ouders verloren lees ik veel meer pijn, intens verdriet, doorleving. Voorlopig ben ik niet overmand door al die dingen. Ik stel vast dat ik het grootste deel van de tijd gewoon doorbreng zoals tevoren: zorgend voor mijn kindjes (grote vakantie, WIE heeft dat ooit uitgevonden?), mijn huishouden, etc. Ik moet me niet forceren voor een glimlach en snuit geen 10 zakdoeken per dag vol. Ik denk wel erg veel aan haar en haar foto staat op een doodsprentje op mijn kast, en dat is nog steeds het vreemdste zicht ooit. Soms heb ik moeilijke momenten, dan word ik meestal eerst heel stil en eindigt het een paar uur later in wat tranen. Geen hysterische huilbuien, maar wat stille en bescheiden tranen. Het is nog te onwerkelijk. Het lijkt zo tijdelijk, en het idee dat dit voor altijd zal zijn, boezemt zoveel rauwe angst in dat ik het nog niet echt kan toelaten. Dat ik mijn mama gewoon nooit meer zal zien? Zo echt nooit? Dat mijn papa daar nu echt gewoon definitief zo helemaal alleen zit? Pfoe.

Ik hoop dat ik u niet choqueer, maar zo brachten wij ook een woensdagnamiddag op deze manier door.

 photo foto-5_zpsb73ba5d5.jpg

We kregen daar heel erg veel reacties op… Mensen vonden het prachtig, maar leken te denken dat het schilderen wel een soort bijna sektarisch gebeuren moet geweest zijn, met veel gehuil en gejammer en geklaag. Daarin moet ik ze helaas teleurstellen. De aanblik van de kist gaf ons allen een “ach maar ma’tje toch…” gevoel, waarop we vooral gewoon aan de slag gingen. En het probeerden te maken tot wij zij had gewenst.

Ze vroeg ons ook om geen zwart te dragen, en dat deden we niet.

 photo foto-6_zpsed2c5a13.jpg

Er was mooie muziek, liedjes die ze zelf had gekozen. En het liedje van dat Holland meiske – dat ik al zolang met alle macht had weten te vermijden – maar dat mijn papa nu absoluut op de dienst wilde. Muziek is namelijk mijn achilleshiel. Wil ik toch verdriet forceren, dan weet ik altijd zonder problemen hoe. Ik heb deze linkjes opgezocht maar niet beluisterd, want dan gaan de kraantjes open… Ook andere liedjes die zij zo mooi vond kozen we uit. Het was mooi, ze had het afscheid prachtig gevonden, daar ben ik zeker van. En de rit naar Lochristi was wel de moeilijkste van mijn leven. (En vrijdag de 21e de zwaarste dag, maar dat zal er eentje voor een paswoordje worden, als ik me er al kan toe brengen het neer te schrijven…)

Maar goed. Ik vind het een enorm bizar gegeven, de dood. De feitelijkheid is eigenlijk maar banaal: haar kleren liggen nog thuis, haar schoenen staan er nog, al haar spulletjes, maar zij is er niet meer. We eten net als tevoren allemaal samen, maar zij zit niet op haar stoel aan de tafel. Het is leger, maar verder weinig spectaculair. Het is alles wat die feitelijkheid met zich meebrengt, dat misschien nog moet doordringen… Voorlopig ben ik er echt niet goed in, in dat rouwen. Ik ben, zoals gewoonlijk, wel goed in obsessiviteit, en heb daarbij misschien niet toevallig gekozen wat zij ook deed. (Geen nood hoor, ik weet nog steeds niet hoe ik dat rotbeleg aan die rotrits moet krijgen, ik doe dat nu met de hand. Van ver ziet het er allemaal schoon uit, van dicht wat minder. Ik doe eigenlijk gewoon een hele hoop dingen die ik nog niet kan, maar ik zei het al: obsessiviteit.)

 photo foto-4_zps1e2c0247.jpg

Ach… Mijn moederke weg, ik vrees dat ik het eigenlijk gewoon nog niet kan geloven. Zucht.

Reacties uitgeschakeld voor Alweer vermist: gebruiksaanwijzing.