overpeinzingen

Alweer vermist: gebruiksaanwijzing.

En zo blijk ik – naast die voor baby’s – alweer een gebruiksaanwijzing te missen.  “Hoe rouwt men?”, ware het niet een zo complex proces dat bij iedereen anders verloopt, ik zou er een foldertje voor laten maken. Niet dat ik niet eerder mensen verloor… Ik heb al een behoorlijke tijd geen grootouders meer en 2 jaar geleden verliet lief zijn mama ons ook al veel te vroeg. Maar ook toen stond ik steeds voor een vraagstuk: wat is dit nu? Hoe moet ik mij nu voelen? Bij andere blogsters die ook ouders verloren lees ik veel meer pijn, intens verdriet, doorleving. Voorlopig ben ik niet overmand door al die dingen. Ik stel vast dat ik het grootste deel van de tijd gewoon doorbreng zoals tevoren: zorgend voor mijn kindjes (grote vakantie, WIE heeft dat ooit uitgevonden?), mijn huishouden, etc. Ik moet me niet forceren voor een glimlach en snuit geen 10 zakdoeken per dag vol. Ik denk wel erg veel aan haar en haar foto staat op een doodsprentje op mijn kast, en dat is nog steeds het vreemdste zicht ooit. Soms heb ik moeilijke momenten, dan word ik meestal eerst heel stil en eindigt het een paar uur later in wat tranen. Geen hysterische huilbuien, maar wat stille en bescheiden tranen. Het is nog te onwerkelijk. Het lijkt zo tijdelijk, en het idee dat dit voor altijd zal zijn, boezemt zoveel rauwe angst in dat ik het nog niet echt kan toelaten. Dat ik mijn mama gewoon nooit meer zal zien? Zo echt nooit? Dat mijn papa daar nu echt gewoon definitief zo helemaal alleen zit? Pfoe.

Ik hoop dat ik u niet choqueer, maar zo brachten wij ook een woensdagnamiddag op deze manier door.

 photo foto-5_zpsb73ba5d5.jpg

We kregen daar heel erg veel reacties op… Mensen vonden het prachtig, maar leken te denken dat het schilderen wel een soort bijna sektarisch gebeuren moet geweest zijn, met veel gehuil en gejammer en geklaag. Daarin moet ik ze helaas teleurstellen. De aanblik van de kist gaf ons allen een “ach maar ma’tje toch…” gevoel, waarop we vooral gewoon aan de slag gingen. En het probeerden te maken tot wij zij had gewenst.

Ze vroeg ons ook om geen zwart te dragen, en dat deden we niet.

 photo foto-6_zpsed2c5a13.jpg

Er was mooie muziek, liedjes die ze zelf had gekozen. En het liedje van dat Holland meiske – dat ik al zolang met alle macht had weten te vermijden – maar dat mijn papa nu absoluut op de dienst wilde. Muziek is namelijk mijn achilleshiel. Wil ik toch verdriet forceren, dan weet ik altijd zonder problemen hoe. Ik heb deze linkjes opgezocht maar niet beluisterd, want dan gaan de kraantjes open… Ook andere liedjes die zij zo mooi vond kozen we uit. Het was mooi, ze had het afscheid prachtig gevonden, daar ben ik zeker van. En de rit naar Lochristi was wel de moeilijkste van mijn leven. (En vrijdag de 21e de zwaarste dag, maar dat zal er eentje voor een paswoordje worden, als ik me er al kan toe brengen het neer te schrijven…)

Maar goed. Ik vind het een enorm bizar gegeven, de dood. De feitelijkheid is eigenlijk maar banaal: haar kleren liggen nog thuis, haar schoenen staan er nog, al haar spulletjes, maar zij is er niet meer. We eten net als tevoren allemaal samen, maar zij zit niet op haar stoel aan de tafel. Het is leger, maar verder weinig spectaculair. Het is alles wat die feitelijkheid met zich meebrengt, dat misschien nog moet doordringen… Voorlopig ben ik er echt niet goed in, in dat rouwen. Ik ben, zoals gewoonlijk, wel goed in obsessiviteit, en heb daarbij misschien niet toevallig gekozen wat zij ook deed. (Geen nood hoor, ik weet nog steeds niet hoe ik dat rotbeleg aan die rotrits moet krijgen, ik doe dat nu met de hand. Van ver ziet het er allemaal schoon uit, van dicht wat minder. Ik doe eigenlijk gewoon een hele hoop dingen die ik nog niet kan, maar ik zei het al: obsessiviteit.)

 photo foto-4_zps1e2c0247.jpg

Ach… Mijn moederke weg, ik vrees dat ik het eigenlijk gewoon nog niet kan geloven. Zucht.

13 reacties

  • Isabel

    Vooral blijven schrijven Lieve, ik ben er nog altijd van overtuigd dat de dingen onder woorden kunnen brengen heel helend kan zijn…
    Ontzettend veel sterkte in deze tijd. Hoop dat je in en rondom jou de nodige steun kan vinden om het draaglijk te houden.
    De kist is echt prachtig, dan vond je mama ongetwijfeld ook.

  • Anne

    Heel herkenbaar, wat je allemaal schrijft.
    Drie jaar geleden is mijn zus overleden na een korte maar heftige ziekte, maagkanker.
    En na 3 jaar weet ik nog steeds niet wat rouwen is. Bij mij is het iets zeer onbestemds. Alle dagen aan haar denken, dat wel. En af en toe compleet teruggegooid worden in die ziekteperiode. Soms terug gaan lezen, de steun die ik van sommige mensen kreeg. Soms werp ik een blik op haar foto, en krijg ik een schok. Ik vind mezelf veranderd, dat wel. Ik ben afstandelijker geworden. Ik weet dat ik van elke dag moet genieten, want het kan in een vingerknip voorbij zijn. maar toch lukt me dat niet. Ik ben mezelf een beetje verloren, vind ik.

    En voor mij ook: als het voor jou ok is, mag ik dan ook dat wachtwoord? Indien liever niet, geen probleem.

  • Upje

    Je doet dat goed, hoor. Dat is het ‘goede’ aan rouwen: iedereen doet dat op zijn eigen manier, en ze zijn allemaal goed. Ik deed het hetzelfde als jij bij mijn zus, en we zijn negen jaar verder en het lijkt toch wel in orde. Doe waar jij je goed bij voelt, en zie maar wat er op je afkomt. Misschien blijft het zoals dit, misschien stort je over x aantal maanden toch eens in, maar het is allemaal goed.

    En die kist, wauw! Als dat niet is wat ze gewild heeft, dan weet ik het niet meer!

  • Annelies

    Die kist is prachtig, prachtige invulling van haar wens, beter kon niet! Ik heb het geluk mijn moeder en vader nog te hebben, het lijkt zo onwerkelijk ooit zonder hen verder te moeten. Mijn man lijkt er nog meer schrik voor te hebben dan ik, dat hij ooit zonder zijn ouders zal verder door het leven moeten gaan. Jouw teksten brengen tranen in mijn ogen, en ik heb enorm veel bewondering voor jouw beleving en hou je ze deelt. Dikke virtuele knuffel.

  • Tita

    Het lijkt wel alsof je beschrijft hoe ik mij nu al maanden voel over het verlies van mijn Lieve Bomma. Ik vind het 5 maanden later nog steeds zo onweselijk. Alsof ze elke moment weer te voorschijn kan komen. Ik ga ook gewoon door, amuseer me,… En dan is er een liedje en plots gaan de sluizen open.

  • Siska

    Veel sterkte meid !
    En die kist is idd prachtig versierd ! Goed gedaan ! Ik ben er zeker van dat je mama er blij mee zou geweest zijn.
    Ik ben wel een stukje ouder dan jij, en heb m’n moeder nog, maar we zien haar langzaamaan dement worden, voorlopig gaat het nog, maar ik hou m’n hart vast voor de toekomst, weet ook niet hoe ik m’n moeder ga moeten loslaten….
    als je wilt mag je mij dat paswoord ook bezorgen, indien niet, begrijp ik dat ook wel.
    Groetjes

  • Katrien

    Lieve,

    Rouwen doet ieder op haar/zijn manier. Er bestaat ook zo’n boekje van een rouwexpert Manu Keirse: vingerafdruk van verdriet.
    Het gaf me steun toen ik zo bang was dat ik me altijd zo zou voelen.
    Het wordt beter, echt wel..maar dat zal tijd nodig hebben.
    xx

  • Sara

    Lieve

    Wat een prachtige kist! Je mama zal daarboven vast glunderen van plezier, niet alleen om haar kist, maar ook om het prachtige outfit voor de begrafenis, om de mooi uitgekozen liedjes, om de trots die ze voelt voor haar dochter die obsessief verder rokjes durft blijven maken,…

    De gebruiksaanwijziging voor rouwen, ik heb die ook nooit gevonden. Maar ik had wel het gevoel dat ik die niet nodig had. Het kwam zoals het kwam, het komt nog steeds zoals het komt. En net zoals jij, is mijn trigger vaak muziek. Ook onverwachts (en dus emotioneel onvoorbereid) geconfronteerd worden met herinneringen of met verhalen over mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Voor mij was het een troost om te weten dat dit niet overgaat, dat die rauwe bijtende pijn soms nog eens de kop bovensteekt, gewoon zodat ik weet dat ik niet ‘immuun’ word en dat ik niet vergeet. Dat was mijn grootste angst, dat de weinige herinneringen die ik had, dat die zouden vervagen. Dat hebben ze tot nu toe gelukkig nog niet gedaan. Jij zult misschien andere grootste angsten hebben, maar je zult jouw manier vinden om ermee om te gaan en om ze te overwinnen. Zoals je op Facebook bij je foto gezet hebt, bliss & gemis. Het hoort samen. Maar dat is dan ook gewoon een teken van liefde, grote liefde. En dat is soms ook een grote troost.
    En net zoals je vroeger niet elke dag met grote woorden en gebaren duidelijk maakte aan je mama dat je ze graag zag, hoef je nu ook niet met groot vertoon van verdriet duidelijk te maken dat je ze mist. Maar net zoals ze weet dat je haar graag zag toen ze hier nog lijflijk was, weet ze ook dat je haar nu nog steeds graag ziet en haar mist. Hoe je ook rouwt. Dikke knuffel. xxx

    (En ik weet het, ik gebruik soms veel te veel tekst om dingen te zeggen. Als het je stoort, laat het me zeker weten.)

  • lentebloem

    Goh, al was er een gebruiksaanwijzing, dan nog… Doen we dat niet allemaal gewoon beter op onze manier, rouwen? Blijven schrijven, desnoods gewoon voor jezelf, het gewoon laten komen zoals het komt…

    En de kist is prachtig.

  • Katleen

    Jij verwoordt perfect hoe ik me 11 jaar geleden voelde. En hoe het nu nog steeds voelt eigenlijk. In al die jaren heb ik me nooit overmand door verdriet gevoeld, het verdriet was en is gewoon steeds ‘vaag’ aanwezig. En zo is het goed voor mij, zo kan ik er mee omgaan.

    Er bestaat gewoon geen goede of foute manier van rouwen, enkel je eigen manier. En je kleerkast wordt er tenminste door uitgebreid 😉 (ik heb als reactie een navelpiercing laten zetten, niet zo productief en creatief als jij dus)

  • Maanmama

    Ik heb hiervan gedroomd deze nacht. Zeer vreemd.
    Het deed me beseffen dat ik hier al jaren (sorry) niet meer ben geweest.
    En dat ik zelf ook al meer dan een jaar niet meer heb geblogd…
    Maar die kist, ik vind het nog steeds zo’n prachtig gebaar! En dat rouwproces, daar bestaan inderdaad geen regels voor. Het verdriet komt en gaat en soms blijft het bijna zo lang weg dat ik mij er zelfs een klein beetje schuldig over voel. Maar het besef dat je de persoon nooit meer gaat zien, echt nooit meer.. dat vind ik toch een harde noot om te kraken. Daar heb ik het nog steeds moeilijk mee…
    Maar alles krijgt zijn plaats, en jouw moederke leeft verder in die prachtige!! kinderen van jou. Liefs, x

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *