En hoe gaat dat inmiddels met de moeder?
Ook goed jong, danku.
Neen, serieus. Niet dat ik hier de ego-queen wil uithangen, maar voor mezelf toch even op een rijtje zetten.
Bevallen, ik vond dat dus geen pretje. De nasleep ook niet en dat had ik wat minder verwacht. Het is onvoorstelbaar wel hoe snel je je eigen grenzen overschrijdt. Om het wat plastisch uit te drukken: in no time vond ik het niet erg meer om rond te lopen in een pamper, andere vrouwen/mannen tussen mijn benen te laten kijken, aan een kolfmachine te hangen als een rasechte melkkoe. U wil dat misschien allemaal niet lezen, maar het is wel een realiteit voor vele vrouwen. Ik bespaar u verdere voorbeelden, al kan u die altijd krijgen op aanvraag! De lichamelijke nasleep en voornaamste pijn duurden een tiental dagen (bij mij, bij u was dat misschien anders).
En hoe zit dat dan met de emotsies?
Tja. Ik weet het niet zo heel goed. Ik heb me – naar mijn eigen bescheiden mening – best goed doorheen de moeilijkste periode geslagen. En zoals ik al vaak gemerkt heb in het leven: hoe erger de dingen die je meemaakt, hoe minder zwaar je nadien aan dingen tilt. Ik zag op de kraamafdeling moedertjes over dingen problemen maken, waar ik van dacht: ‘Maar jongens toch, doe eens een beetje normaal’. Ik weet niet zeker of ik het nog nodig had, maar ik kan alweer wat beter relativeren.
Anderzijds bestaat er misschien ook zoiets als teveel relativeren… Ik vrees soms dat ik niet genoeg ‘voel’. Niet diep genoeg, niet hevig genoeg. Als ik verhalen, blogs, emoties van andere moeders lees, dan herken ik me er vaak (nog?) niet in. En dat geeft een vreemd gevoel. Vroeger was dat echt helemaal anders, maar bepaalde gebeurtenissen hebben me wat afgestompt de voorbije jaren. Ben ik te nuchter geworden? Of leidt teveel gewoon tot een blokkade?
Waar ik wel een beetje last van heb, is jaloezie jegens zwangere en pas bevallen vrouwen. Alsof ik er echt niet klaar mee ben. Ik word weemoedig als ik denk aan de dagen in het ziekenhuis zonder babietje, aan de slechte boodschappen van de artsen die mij misselijk maakten, aan de verhuis naar het UZ waar ik me volledig verloren voelde (en het ook was, aan mijn lot overgelaten als ‘gast’ en dan nog bij het begin van het weekend). Ik ben een beetje boos dat het bij iedereen wel zomaar goed lijkt te komen, en bij ons niet. (Ik weet het wel, we zijn niet de enigen, maar het voelt soms zo aan. Het is natuurlijk ook zo dat ik me in een leeftijdscategorie bevind waarin véél wordt bezwangerd en bevallen).
Ik voel een impuls om het opnieuw te doen. Een herkansing als het ware, met wél traantjes van geluk ipv angst, een baby die bij me mag blijven, bezoek waarmee we vrolijk een glas kunnen drinken op het nieuwe leven. Badjes leren geven, doopsuikertjes uitdelen, ondersteund worden in de zorg, na enkele dagen pronkend met de baby naar huis gaan. Het had een positieve gebeurtenis moeten zijn. Ik verbleef in 2 materniteiten tussen verse moeders met kindjes, die bezoek kregen, cadeautjes en ballonnen. Er weerklonk gelach uit de kamers. Mijn hart krimpt nog altijd in mekaar als ik denk aan onze koude, donkere en eenzame ziekenhuisnachten, waarbij mijn lief in de zetel bleef overnachten omdat we beiden toch maar liever niet alleen wilden zijn. Het mag trouwens wel eens gezegd: wij hebben dat goed gedaan samen.
Ach, het is weer zo veel geweest op korte tijd. Waardoor ik het redelijk vlot heb doorlopen, op automatische piloot, om dan blijkbaar achteraf wat last te krijgen van de naweeën. Goed gevonden hé, naweeën. Ahum.
Komt wel goed. En geen nood, die impuls tot herkansing is zuiver gevoelsmatig, mijn ratio houdt dat wel tegen.
11 reacties
Lien
Help, dat lijkt me allemaal niet gemakkelijk. Net vernomen dat mijn metekindje nu op neonatologie ligt wegens een paar problemen. Mijn beste vrienden maken nu dus mee wat jij meegemaakt hebt… en daar ben ik ook niet goed van. Neem je tijd. Het was geen leuke ervaring, het is logisch dat je dat moet verwerken. En hopelijk bij een volgende is het wel een leuke ervaring. Al kan ik je wel verzekeren dat een bevalling altijd pijnlijk is en dat dan nog jan en alleman tussen uw benen komt kijken 🙂
Tamara
Daar zou ik het ook heel moeilijk mee hebben: alleen op je kamer liggen, je kindje ergens anders en al die happy moeders en vaders zien en horen rondom jou. En logisch ook dat je daar ook nu nog verdriet rond hebt.
En inderdaad, volgende keer beter? 😉
En wat dat intens voelen betreft. Dat zijn ook enkel momentopnames toch? Bij mij alleszins. Ik kon soms echt intens genieten en gelukkig zijn en op een roze wolk drijven, maar de andere moment dan is het toch vooral overleven en organiseren. En afzien en vloeken 🙂
Caroline
zo herkenbaar,brengt zelfs al die emoties terug bij mij van de 1ste bevalling,baby ook niet mee naar huis,op consultatie naar ’t UZ,enz…
En als het een troost is,ik heb een “herkansing” gekregen bij nr. 2,ook wel te vroeg,maar zo’n flinke kerel dat ie bij mij mocht blijven en mee naar huis.
2 verschillende bevallingen en kindjes.
moeferkoe
Die emoties… je kan niet kiezen wat je voelt hé. Als er vrienden trouwen of kindjes krijgen, krijg ik tranen in mijn ogen. Maar bij mijzelf? Niks. Kheb wel imodium moeten nemen op mijn trouwdag, maar ik had liever andere emoties gehad 🙂
En met die kindjes, goh, er zijn mensen die hun baby zien, en direct één en al moeder zijn, maar dat was bij mij ook niet. Eerder rationeel van: “allé, dat is het nu? Daar gaan we dan maar voor zorgen zekers…”.
Elk heeft zijn manier om om te gaan met nieuwe situaties, en als dan al blijkt dat die nieuwe situatie bijna op een nachtmerrie lijkt uit te draaien… vind ik dat erg knap als iemand zich daar zo doorheen slaat.
Sara
Lieve, ik begrijp dat je het wat moeilijk hebt, zelfs al kan je terecht trots zijn op jezelf en op je ventje omdat jullie je samen door een ongelooflijk harde en moeilijke situatie hebben doorgeslagen. Net zoals je wel ongelooflijk trots zult zijn op je zoon, omdat die het nu zo goed doet.
Alleen…je hebt een aantal dingen gemist, een aantal dingen niet ervaren die je eigenlijk zou moeten ervaren,… Het maakt het gevoelsmatig erg pijnlijk.
Die jaloezie, mensen toch, die herken ik zo erg. Ik mag dan nu weer zwanger zijn (al is het wel al thuisblijvend en met toch nog wat angst op vroeggeboorte, toch zijn we ongelooflijk gelukkig), maar die jaloezie, die blijft. Niet bij iedereen, niet bij elke situatie, maar af en toe merk ik toch dat venijnig gevoel vanbinnen als er een zwangerschap of een bevalling aangekondigd wordt. Ik wil absoluut niet jaloers zijn, ik vind het zelfs helemaal niet bij mij passen, maar emoties komen soms ongelooflijk snel, onbegrijpelijk en irrationeel op. Ik gun het alle mensen echt zo om zonder problemen zwanger te worden, te blijven en te bevallen van een perfect gezond kindje in ideale omstandigheden. Alleen…ik heb het anders meegemaakt en dat vreet soms aan een mens. Ik heb al geleerd dat ik het beter even toelaat en ventileer tegen het ventje dan dat ik het gewoon opkrop en wegsteek, want dan blijft het gewoon bovenkomen. Ik hoop dat jij ook een manier vindt om met al die gevoelens om te gaan, maar dat zal ook wel. Twijfel maar niet aan jezelf, zelfs al vrees je soms dat je overrelativeert. Het omgekeerde komt misschien ook nog wel bovendrijven. Weet alleen dat je nu mama bent, van een geweldig zoontje en dat dit gevoel je door moeilijke momenten door kan helpen. Voor mij is het, ondanks alles wat er gebeurd is (of misschien ook mede daardoor), nog steeds het mooiste, diepste en echtste gevoel van de hele wereld: trotse mama zijn van mijn geweldig zoontje. Ik hoop voor jou hetzelfde! x
Maantje
Ik herken veel. Niet de exacte gevoelens natuurlijk, want ik heb geen kind. Maar wél het precies een beetje ‘afgestompt’ zijn door alles wat je hebt doorgemaakt, en je dan afvragen of je nu écht voelt of niet. En ook het feit dat hetgeen je dan weer wél echt met zekerheid voelt, jaloezie is. Ook al heb je het zelf nu prima. Ik ben jaloers dat mijn zus zomaar een keisjiek huis kan kopen, en dat van ons is verdekke ook keimooi. Ik ben jaloers op iedereen die zwanger wordt (al gun ik het iedereen uiteraard ook heel hard) omdat ik dat zelf óók onbezorgd zou willen kunnen.
Jaloezie is niet meteen de mooiste emotie, maar wel een enorm menselijke. Eentje waar je je mijns inziens ook niet voor hoeft te schamen. Ventileer ze idd af en toe, want anders wordt het voor je het beseft een obsessie. Maar het komt wel goed, meis.
Karen
Emoties kan je inderdaad niet kiezen, maar jullie hebben dat zo te lezen super goed gedaan samen. Jullie mogen fier zijn op jezelf, en op Nino, die het nu zo goed doet!
En verder ben ik het volledig met Tamara eens. Mijn roze-wolk-momenten werden ook vlotjes afgewisseld met momenten dat ik mij afvroeg waar ik in godsnaam aan begonnen was 😉
Nele
Niet genoeg voelen…
Ik had niet stante pede een zwaar moedergevoel met tranen enzo. Anna was gewoon een baby. Het gevoel is nadien alleen maar sterker geworden, maar was er zeker niet bij aanvang.
Voelen kan je niet rationeel regelen, en maar best ook.
Een gewone geboorte is al zo’n mengelmoes van vanalles en nog wat, laat staan jullie verhaal. Laat er tijd overgaan, alles komt in orde.
Maantje
By the way: bij zo’n moeilijke en toch best wel traumatiserende bevalling en periode nadien, schijnt het normaal te zijn dat je niet meteen door moedergevoel overvallen wordt. Ergens wil je jezelf toch beschermen tegen het allerergste. Dus geef jezelf ook gewoon wat tijd …
X
Isabel
Ow… herkenbaar…
Na die helse bevalling waarbij ik gewoonweg dacht dat ik ging sterven (echt serieus letterlijk sterven), had ik ook niet onmiddellijk dat waw-oh-zo-leuke-moedergevoel. ‘k Voelde potjandorie meer affectie tegenover de kindjes die met hun ouders op kraambezoek kwamen dan voor mijn eigen dochter en daardoor voelde ik me dan NOG schuldiger. Ook de commentaren van sommigen (meestal wel goed bedoeld natuurlijk), maar echt, ‘k kon het niet meer horen, bijvoorbeeld de opmerking “Oh wat heeft ze veel haar!”, eigenlijk wou ik dan gewoon maar terugschreeuwen “So?! ‘k Heb daar wel liggen hyperventileren en liggen flippen in ’t zevende kwadraat om ze eruit te krijgen hé!”.
Maar soit, gelukkig is alles beginnen keren (ook dankzij het fantastische lief hier) toen ze begon te glimlachen en doorslapen (op vier weken, i know…).
En toen we er ons nog eens opnieuw aan waagden, was het 180° het omgekeerde, een roze wolk van hier tot in Oezbekistan.
Dus courage, het keert wel en voel je niet schuldig omdat je efkes niet voelt wat je denkt dat je zou “moeten” voelen!
(En laat u vooral niet opjagen door anderen!!!)
T.
Ik ben 5 weken te vroeg bevallen na een week ziekenhuis, 11 dagen na het overlijden van mijn schoonvader. Ik herken heel veel van wat je schrijft. Het gemis voor het uitkijken naar de bevalling, spulletjes gaan kopen, doopsuikers ineen knutselen. Je kind bij je kunnen houden na de geboorte, borstvoeding op een normale manier op gang brengen, bezoekjes en cadeautjes krijgen (wij hadden helemaal geen zin om te vieren en het kind lag op de andere gang). Al bij al viel het mee, met sterke miniman die na 11 dagen mee naar huis mocht (ik vertrok al na 5 dagen om ook thuis wat steun te zijn), die geen alarmkes deed en die ik al snel op neonatologie mee mocht verzorgen. Ik leefde op automatisch piloot, vond dat ik niet het recht had om te zeuren en hield me sterk. Pas een half jaar later overviel mij alles en werd ik ’s nachts huilend wakker met het intense gevoel dat ik mijn netgeboren baby in mijn handen had. Ik had ook het gevoel dat ik al het ‘mooie’ gemist had en hoop dat ik het bij een tweede wat beter gaat. Maar ik heb wel het gevoel dat ik hierdoor sterker in mijn schoenen stond (sta) dan sommige andere beginnende moeders die over alles twijfelden en overvielen werden door 1001 kleine en grote zorgen.
Maar je moet het dus ergens een plek geven en een paar mensen in je omgeving zoeken tegen wie je het kan vertellen. En daarbuiten ook toelaten om gewoon gelukkig te zijn met alles wat jouw zoon nu doet en kan en zal kunnen en genieten van andermans babyverhalen.