Een zappy’ken doen, anders?

Allez hup, het is feitelijk eens een blogpostje waard. Want het maalt in mijn hoofd en dan wil dat al wel eens helpen. Weet u nog, dat ik mij hier afvroeg hoe dat werkt, een kindje structuur aanleren? Wat ik vooral onthield uit jullie reacties was dat hij daar nog wat jong voor was en dat ge geen problemen moet scheppen daar waar er gene zijn. Ik hield dat goed vol tot een maand of wat geleden. Baby kon toen duidelijk niet meer slapen in het park in de woonkamer en werd daar nogal lastig van. Tante Tweet mailde mij daarop haar systeem: vermoeide baby in zijn bedje leggen. ‘Dat lukt niet gij!’, dacht ik, want ik had dat natuurlijk al geprobeerd. Maar blijkbaar was de baby er ineens wel klaar voor, want het lukte wél. Een heel aantal weken liep dat hier dan ook behoorlijk goed. Kind moe -> kind wrijft in oogjes -> kind het beddeken in -> kind slaapt. Met wat gezeur af en toe, maar dat was zo erg niet. Ik ben niet zo week dat mijn hart breekt bij elk huiltje of pruiltje.

Tot vorige week. Kind besloot dat hele ‘in het beddeken’-gedoe niet meer zo fijn te vinden en zette het op een krijsen. Krijsen dat hij nu ook ’s nachts ten berde brengt. Niet zeuren, niet wat wenen, maar krijsen. En het duurt langer dan 5 of 10 minuten, het houdt eigenlijk niet op tot hij getroost wordt. De draagzak brengt overdag soelaas en ’s nachts belandt hij al eens in ons bed. (MAN! DOODZONDE!)

Wat mij door deze niet zo leutige kwestie opvalt, is dat iedereen de raad geeft dat ge moet doorbijten. Niet toegeven! Laten huilen! En het wringt in mijn gedachten. Neen, niet in mijn moederhart zoals ge allen denkt (tsss, Lieve het mietje), maar écht in mijn gedachten. Een paar bedenkingen…

1. Hij deed dat dus echt goed, die dutjes. En ineens niet meer. Volgens mij toont dat aan dat hij het moeilijk heeft. Met wat, daar heb ik het raden naar. Een paar externe mogelijkheden: het arme schaap heeft al 2 tanden. Ik ben vaste voeding aan het introduceren. Ik heb hem meegetroond naar een veel te druk eetfestijn waar hij helegans over zijn toeren gegaan is. Hij moet 2x per week naar de kinesist. Hij begint wat vreemd te worden. Hij heeft een sprongetje (moehaha, allen in koor).

2. Bon, waar het aan ligt, ik laat dat dus in het midden. Dat hij het moeilijk heeft, dat kunnen we objectief wel vaststellen. (Er worden decibels geproduceerd.) Ik vind het soms een beetje raar (please don’t shoot me) dat daar massaal op gereageerd wordt met ‘ge moet dat negeren jong!’.

Kan een baby van nog geen 6 maanden zich wel al ‘aanstellen’? En wat is dat dan, dat ‘aanstellen’… Toch een interpretatie van ons? Hij vraagt aandacht, ja. Omdat hij dat om 1 of andere reden nodig heeft. Waarom interpreteren wij dat zo negatief? (Aandacht vragen? -> eik, dat mag niet! -> zo snel mogelijk elimineren dat gedrag, gelijk waar het aan ligt!). Ga ik hem miskweken omdat ik hem troost als hij het moeilijk heeft?

(Vreemd is trouwens dat hij soms nog eens zonder een krimp te geven in slaap valt, wat volgens mij een teken is dat het (nu) geen aanstellerij is. Anders zou hij altijd huilen vanaf het moment dat hij het bed in zijn vizier krijgt.)

Voor alle duidelijkheid: ik heb het niet over een kleuter die zich op de grond werpt omdat hij geen snoepje mag. Een kleuter zit cognitief natuurlijk al een PAK verder en kan zich wél aanstellen. Ik heb het over een babietje dat (tijdelijk, mag ik hopen) huilt omdat er iets scheelt. Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb precies nog geen goesting om daar supernanny-tactieken op te gaan uitproberen.

U mag dat weten, ik heb het zelfs eens geprobeerd. ‘Als iedereen dat zegt, dan moet ik dat maar doen’, dacht ik. Want ik mag dan een nuchtere tante zijn, ik ben natuurlijk ook onzeker. Baby krijste een half uur aan een stuk en was volledig overstuur. Ik had dan weer goesting om met mijn hoofd heel hard tegen de muur te bonzen. Als het de juiste techniek zou zijn, dan moet ik hem duidelijk nog bijschaven.

Wat doet ze dan feitelijk wél, hoor ik u denken? Als baby moe is, dan gaat zijn slaapzakje aan en gaat hij zijn beddeken in. Ik laat hem wel wat huilen, maar als ik hoor dat het niet gaat lukken dan neem ik hem er weer uit, ja. (MAN! WEER DOODZONDE!). Ik maak daar geen feestje van maar doe dat in alle rust. Wordt hij later weer moe, dan volgt hetzelfde ritueel en gaan wij weer naar boven. (Ge moet toch iets doen om uw postnatale kilo’s kwijt te raken, nietwaar). Ik ben liever op die manier consequent, dan op de manier van het laten huilen tot hij in slaap valt.

Ach kijk, het is interessante materie waar iedereen wel zijn of haar gedacht over heeft. Ik kan ook gewoon wreed mis zijn. Misschien moet ik later net als zij het kind met goudvissen omkopen om weer in zijn eigen bed te gaan liggen. Ik laat het u zeker weten.