Nino

Doopsuiker

In kliniek 1 hadden wij onze doopsuiker uitgestald, maar na een dag moesten we al naar kliniek 2. Zo zat ik een dag na mijn bevalling al aangekleed in de auto met al mijn koffers om Gent te doorkruisen. Met de schrik van mijn leven, want mijn kind legde dezelfde tocht af in een couveuse met de ambulance. De doopsuiker gooiden we mee in de auto. In kliniek 2 werd ze niet meer uitgestald omdat we daar andere zorgen hadden. Het was ook een tweepersoonskamer en veel bezoek verwachtten we niet meer, toch niet om de geboorte te vieren. Wel om ons te steunen, maar daar horen vrolijke dingen als doopsuikertjes niet meer bij.

Zodoende ging de hele boel enkele dagen later mee naar huis, waar ik het toch nog maar uitstalde in de woonkamer. Voorlopig is de baby hier ook niet natuurlijk en kan niemand hem bezoeken, waardoor het een beetje zielig is geworden. Maar weet ge wat, zegt u anders eens een keertje dat het leuk gedaan is, en dan ben ik ook al content. Lieg desnoods een beetje, soms moet dat eens kunnen. Ik heb wat getwijfeld om het hier te posten omdat iedereen het dan ziet natuurlijk, maar aangezien ik nog niet weet wanneer de zoon thuis zal komen en mensen dus op bezoek gaan komen, doe ik het toch maar…

Op Twitter sprak een tijdje geleden deze waarzegster: “Alleez jong, en ik maar hopen dat gij al uw kinnekessuikeraffaires eigenhandig ging gehaakt hebben. Ik zat me er zelfs al in te verkneukelen hoe ge daarop ging gevloekt hebben eens bezig..”. En ja hoor, ze had feitelijk gelijk, al heb ik dat toen maar niet meteen bevestigd. Het moet wel gezegd: ze had haar zoon ingezet om mijn zetels te doorzoeken en daarin een bolleke wol te vinden dat ik klaarblijkelijk niet had opgeruimd. Gemeen.

Maar dus. Zo dacht ik op een goede dag in het begin der zwangerschap: “Weete wat, zou ik dat eens niet zelf maken, die doopsuikers? Ik vind dat nu toevallig toch wijs, amigurumi haken! Hoe handig!”.

Een maand later beklaagde ik het mij al gigantisch hard en heb ik uit protest tegen mijzelf en mijn stomme ideeën gestaakt, door er een hele tijd geen meer te produceren. Tot ik in paniek en daarop weer in gang schoot en ze uiteindelijk toch zijn afgeraakt, want zo gaat dat meestal bij mij. Mijn moeder hielp trouwens, zij fabriceerde de uiltjes en de lieveheersbeesten. Ikzelf de octopusjes en de eendjes. Ze werden nadien door mij allemaal nog voorzien van een sleutelhangerring en een kaartje. In totaal hebben we er een flinke 100. Een paardenwerk, ik zeg het u.

En dan moesten we natuurlijk nog een beetje een hip presentatiestuk hebben, nietwaar. Ook wat dat betreft liet ik mijn oog vallen op iets wat amper nog te krijgen bleek, namelijk een gefiguurzaagde houten boom. Maar wij zijn heel hardnekkige mensen, wat betekent dat we er toch via vele omwegen zijn aangeraakt. Check it out.

En tot slot hoort er bij het concept doopsuiker natuurlijk ook nog iets om te knabbelen. Eerst wilde ik zakjes snoepjes/boontjes aan de amigurumi vastmaken, maar ik zag niet direct hoe ik dat praktisch zou kunnen oplossen. Toen begonnen lief en ik wat te brainstormen en kwamen we uiteindelijk terecht bij het idee van de Chupa Chup – boom (ge weet wel, gelijk in uw plaatselijke nachtwinkel). Toen ik lief voor het eerst zag, had hij een chupa chup in zijn bevallige mondje namelijk, dus dat leek ons toepasselijk. Na opnieuw wat zoeken slaagden wij in onze zoveelste missie en kunnen er nu naar hartelust lekstokjes verdeeld worden. En zo kwam het allemaal toch nog goed.

37 reacties

Laat een reactie achter op charlotte Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *