6 maanden Nino

Wijs:

We mogen toch wel spreken van een vrolijke en flinke baby, vind ik. Heel alert, pienter en volgens velen ‘een kleine filosoof in wording’. Wanneer ge een speeltje aanreikt, dan wordt dat zeer uitgebreid bestudeerd. Het is echt een zaligheid om hem zo bezig te zien, in alle rust en kalmte, zijn omgeving onderzoekend. Het karakter van zijn moeder, ik zeg het u.

Hij eet proevertjes en fruitpap en doet dat zeer goed. (Ja, dat duurt een half uur voor een miniportie en heel de keuken hangt volgekliederd, maar dat hoort er volgens mij bij.) Nu nog mijn angst voor de groentenpatat-en-alles-wat-moet-en-vooral-niet-mag overwinnen. (Leest u dat ook, die Kind & Gezin boeken? Ben ik de enige die daar een beetje zot van word, van al die regeltjes? Ik denk dat ik eerst maar voor een diploma kernfysica ga, alvorens het eerste groentenpapje te bereiden.) Eigenlijk zegt dat Rapleygedoe mij ook wel wat, maar ik ga niet te overmoedig worden bij Kind 1. Ik wens ook nog niet omgebracht te worden door de verpleegkundige van K&G, eigenlijk. En als ik zoiets lees, dan denk ik weer ‘lotmor’. Wel zou ik hem graag aan tafel al eens een korstje brood laten besabbelen, maar het lief wordt vriendelijk verzocht eerst de Tripp Trapp in mekaar te steken.

De laagfrequente kinesitherapie van 2x per week (KUCH) mag afgebouwd worden naar 1x. Hoezee! Want dat wil zeggen dat ukje eigenlijk fantastisch zijn best doet. Met de voetjes spelen, stilaan rollen, flink op de buik liggen… Ik oefen natuurlijk ook met hem thuis, wat zijn vooruitgang wel bevordert.

Kind groeit en bloeit goed, hangt tussen P3 en P10, heeft maatje 62/68, weegt nu 6,200kg en meet 64cm. Een mini’tje dus, maar wel een wijs mini’tje hoor.

Voornaamste interesses: moeder, vader, poes, hond, ramen, eten, TV.

Geliefkoosde activiteiten: aan moeder’s oorbellen trekken, aan moeder’s haar trekken, op moeder kotsen, schateren met vader, scheten laten, toekijken hoe moeder zich belachelijk maakt met entertainende dans en zang, op stap gaan in de draagzak, maaltijden verstoren, op de arm zitten en overal betrokken bij zijn.

Niet zo wijs:

Dit hé. We zijn daar nog steeds niet door, integendeel. Bed = krijsen. En ik weet écht niet waarom plots. Zijn globale humeur is ook een pak minder aangenaam. Verlatingsangst? Ik zou het eigenlijk eens kunnen gaan opzoeken in wat oude cursussen, maar ik ben daar te moe voor. Ik kan echt al een heel arsenaal aan dingen doen met baby op 1 arm (blogjes typen, bijvoorbeeld), maar mijn rug is mij daar niet dankbaar voor. En ik zou precies toch ook graag ooit nog eens goed slapen. Boehoe.

Maar kijk, schattig als dat is, vergeeft ge die kuren toch nietwaar.