le nouveau bébé est arrivé

36 weken

U gilt: 36 weken?? Wel, ik ook jong, ik ook. Het minste wat er over deze zwangerschap te vertellen valt, is dat ze voorbij is gevlogen. En dat de laatste weken een beetje turbulent en hallucinant waren. Het werd me maar weer eens duidelijk dat ge als mens, onder gelijk welke omstandigheden, toch gewoon verder ploetert. Tenzij ge crasht natuurlijk, maar dat gaan we voorlopig maar niet doen. Maar goed, de komst van kleine Abdurahmaan is daardoor al meer dan voldoende beladen, ik vind dat een beetje sneu voor het arme kind dus we gaan het even over hem/haar hebben.

De tijd van het stressen breekt stilaan aan, al tracht ik dat eigenlijk niet te doen en weer alles op mij af te laten komen. Ik heb daar de beste ervaringen mee. Met zijn ‘we gaan je gewoon zeer goed opvolgen en dit keer vooral de monitor er niét afhalen’, lijkt ook mijn gynaecoloog geen redenen te zien om op voorhand te panikeren. Ik moet bekennen dat het vooruitzicht van nog eens bevallen mij absoluut niet blij maakt, maar er zal niet veel anders opzitten. Kindje zit er in, kindje moet er uit, en zo simpel is dat. U mag eigenlijk wel heel erg duimen voor mij dat alles goed komt, dat zou ik fijn vinden. Ge weet ook maar nooit dat het helpt.

Wat me bijna evenveel zorgen baart, is de impact van alles op nummertje 1. Het (meestal) flinke, leuke en sociale peutertje met evenwel een klein hartje, dat door omstandigheden echter nog geen dag van zijn moeder gescheiden is geweest. Oma 1 ging veel te snel dood, oma 2 werd veel te zwaar ziek. Uit logeren gaan is daardoor nog nooit voorgevallen. Geen nood: hij amuseert zich af en toe rot bij zijn lieve tante, nonkel, neefjes en nichtje en maakt veel plezier in de crèche, ik maak er geen kasplantje van. Maar het blijft een feit dat ik niet weet hoe hij mijn afwezigheid gaat verteren. (En al schrijvende denk ik: jee, misschien overschat ik gewoon mijzelf. Vader en zoon gaan dat vast prima doen zo met hun tweetjes. Zeker en vast.) Een maand later ga ik hem ook nog eens naar school sturen, om het trauma compleet te maken. Van mij mocht nummertje 2 idealiter een maandeke of 2 later zijn/haar opwachting maken, maar het kind had haast. So be it. Het worden dus zware tijden in het jonge leven van kleine mister Nino, maar hij zal het zonder twijfel wel overleven. Nummer 2 mag gezien alle omstandigheden bijgevolg best ietwat makkelijk in onderhoud zijn en direct doorslapen enzo. We zijn verder niet veeleisend.

Gisteren nog keken 2 oudere dames me meewarig aan: ‘Jaja, van 1 naar 2, wacht maar, dat is toch héél zwaar hoor…’. Met die blik onder vrouwen, u kent hem wel. Die blik die u nog 1 cm hoog maakt en doet denken dat binnenkort de wereld op uw hoofd gaat vallen, en dat ge dan bovendien ook nog eens het meest onnozele schaap in die wereld zijt. Nu heb ik ook wel al vaak het omgekeerde gehoord (dat van 1 naar 2 beter meevalt dan van 0 naar 1), dus ook op dat punt panikeer ik niet. Voel u ook wat dit betreft echter vrij om mij gerust te stellen.

Bon, genoeg gepalaverd. Nog een beetje beeldmateriaal, het zijn de laatste…

32 weken

 photo 32w_zps5a764eb7.jpg

34 weken

 photo 34w_zps80a21223.jpg

36 weken

 photo 36w_zps946f2f9a.jpg

Reacties uitgeschakeld voor 36 weken