le nouveau bébé est arrivé

17+

Ik heb beslist dat kleine Abdurahmaan verdient wat onze nummer 1 heeft gekregen, en hier bijgevolg ook opnieuw wat foetusgerelateerde postjes gaan verschijnen. Dat is al allemaal anders genoeg bij een nummertje 2, ik schrik daar wel van. Het leven is drukker, ik ben wat ouder, alles is minder nieuw. Waar het vorige keer allemaal niet snel genoeg vooruit kon gaan, zit ik nu een hoestje na de positieve test al bijna op de helft. Nummertjes 2 (en 3, 4…) zijn vrees ik toch een klein beetje gedoemd tot iets minder aandacht en exclusiviteit dan nummertjes 1, dus we gaan daar wat extra ons best voor doen. U zingt het wel samen met mij uit, dat zwangerschapsgedoe met duffe feitjes en buikfoto’s.

Het Kind doet het voorlopig uitstekend, maar dat deed het vorige keer natuurlijk ook, behalve tijdens die laatste helaas cruciale minuten. Het lukt mij wel zeer goed om chill (excuses voor het taalgebruik, maar ik moet mijn toenemende ouderdom toch wat verstoppen) te blijven en niet teveel te gaan piekeren over wat er blijkbaar allemaal mis kan lopen, maar geheel koud laat het me niet. Dat bevallen, ik zou het liever overslaan dit keer, maar dat zal natuurlijk moeilijk worden…

Moeder zelf heeft het wel wat zwaarder te verduren gekregen dan de eerste keer. Het was ook te peinzen dat dat eenmalig zou zijn, zo’n zwangerschap zonder kwalen. Misselijkheid en vooral een overweldigende vermoeidheid zijn mij nu niet meer onbekend. U moet weten dat ik 15 maanden met een (zacht uitgedrukt) niet doorslapend kind heb doorstaan, en dat ik toen nooit zo moe geweest ben als nu. Hoewel, het is een andere vermoeidheid. Soort 1 doet u meer neigen naar de psychiatrie wegens labiliteit en algehele wanhoop, soort 2 doet u gewoon gapen op uw bureau en in slaap vallen voor de TV. En in uw bed kruipen rond 22u, werkelijk ongezien voor ondergetekende! Het schijnt dat ik er ook nogal bleek uitzie (het is te zeggen: nog bleker dan normaal), waardoor mij gisteren tot 5x toe werd gevraagd of ik toch echt niets versterkend wilde, een pakje koekjes en een stevige koffie, omdat ik er uitzag alsof ik zou flauwvallen. Geen nood, ik ga dat niet doen, ik zie er blijkbaar alleen maar zo uit. Zeker in poederroze kleedjes, vraag maar aan haar.

Abdurahmaan heeft inmiddels ook al Het Grote Geheim aan ons onthuld, iets dat ik u weer ga onthouden. Ik vind het zelf nog altijd veel te leuk als mensen het als verrassing houden, dus doen we dat ook nog maar een keer. Prent u gewoon al in dat ik zeer gemakkelijk rood aanloop en dat ik zowel bij uw ‘het is een meisje hé??’ als uw ‘oh, het is een jongen zeker!!’ tomaatachtige tinten kan gaan vertonen. Het betekent niets.

Momenteel zie ik er zo uit, nog in gewone kleertjes, want op zwangerschapskledijgebied is het armoe troef.

Photobucket

Hoewel het enorm snel gaat ben ik ook wel blij dat het ‘anonieme deel’ er weer bijna op zit: er verschijnt stilaan toch buik, en hopelijk voel ik gauw ook wat leven. Ik dacht dat dat bij een 2e allemaal wat sneller zou komen, maar hier is dat helemaal niet zo. En laat ons toegeven: het zijn toch van de bijzonderste dingen in het vrouwenleven…

Reacties uitgeschakeld voor 17+