Hummeltje

Ah, wacht eens.

Ik was geloof ik nog een detailke vergeten vertellen hier. Peis ik.

Mag ik jullie even aan iemand voorstellen?

Dit is Hummeltje.

Hummel is onze eerste gezamenlijke levende creatie en mijn allereerste buikbewonertje. Hummel is het ultieme nieuwjaarscadeautje en zijn of haar aanwezigheid werd ons – na enkele (enkele, ja) positieve thuistesten – officieel door de huisarts bevestigd op oudejaarsavond. Geen champagne (of allez, eentje, boehoe) of wijn aan de feestdis voor mij, maar des te meer verwondering. Net dit jaar vierden we enkel met ons tweetjes. Ik had wel gehoopt dat 2010 beter zou mogen worden dan 2009, maar zo letterlijk had ik het nu ook niet verwacht. De meest nabije mensen weten het al even, maar ik ben een voorzichtig en nuchter meiske, dus de wijde wereld moest even wachten tot het passeren van de magische kaap van 12 weken. Zijnde: vandaag! Om het met de woorden van mijn gynaecoloog te zeggen: “Nu zijn we echt goed vertrokken”. Bovendien zijn bijna alle blogbaby’s geboren of toch al flink hun aankondiging gepasseerd, dus ’t is mijnen toer. Ge moet maar eens heel den tijd zwijgen als iedereen over beebietjes bezig is, puf (zie mij al oefenen maat. Hebdem?). En ik maar receptjes posten om mijn nood aan een anderssoortige publicatie te compenseren.

Hummel bewijst door zijn/haar uitstekende timing nu al een voorbeeldig kind te zijn. Hier had ik een ongetwijfeld indrukwekkend stukje geschreven over hoe ik nog geen seconde misselijk was geweest, tot die namiddag dat mijn maaginhoud toch besloot maar eens opnieuw de buitenwereld op te zoeken. Maar dat was in week 10 en volgens de boekskes is de HCG-waarde in uw zwangere lichaam dan het hoogst, en de klachten het ergst. (En nee, zwijgt, spreek dat niet tegen en geef vooral geen voorbeelden van hoe het bij u pas dan goed begon, ik geloof de boekskes *pray*). Bovendien bleef het daar voorlopig bij, dus we gaan absoluut niet neuten. Ik moet ook wel zeggen, ik had toen in ijltempo een kan thee uitgedronken, en van sommige soorten thee word ik mottig (interessant, niet waar.) Dus mogelijks had het zelfs niets met Hummel te maken. Nu al valselijk beschuldigd, ocheer. En ik ga verder met mijn stukske. Moe ben ik wel, maar niet wereldschokkend erg. Ik lust nog steeds alles, krijg nergens braakneigingen van en eet geen schellekes hesp met choco. Noch augurken met confituur. Zo braaf zeg, dat kind. (Oh, dat mijn schoon velleken herschapen is tot een maanlandschap, dat vergeten we even).

Hij/zij groeit nochtans uitstekend en maakt van de echomomenten daardoor iets onwezenlijks. Een wezentje met menselijke vorm en een hevig bonsend hartje. “Man, zit dat serieus IN mijn buik??”, denk ik dan, en ik kan me telkens maar net inhouden van dat in het oor van mijn gynaecoloog te brullen, want ik vind die mens nog wat jong voor een hartaanval. Ik heb het namelijk niet zo voor gynaecologen en deze valt gelijk best mee, dus we gaan er een beetje voorzichtig mee zijn. Maar ja, het blijkt effectief zo te zijn dat er iets zijn/haar intrek genomen heeft in mijn baarmoeder, en volgens schatting zal dat ongeveer tot 9 september zo blijven. Al zijn er al een beste vriendin (31/8) en een vader (8/9) die in de buurt van die datum verjaren, en hopen op een leutig verjaardagscadeautje. Dat daar zoiets zal bijhoren als *bevallen*, daar denken we voorlopig nog niet aan. (IK?? Bevallen? Hahaha! Euhm, ik bedoel, slik en ook wel hellep).

Ik ga Hummel maar meteen omdopen tot “hij”, als in “de baby”, als u het niet erg vindt. Dit om het schrijven niet te moeilijk te maken, want dat ge-hij/zij, ik word daar zelfs na dit ene stukje al een beetje gek van. Ik weet dat het niet meer in is om mysterieus te doen, maar zelf ben ik niet van plan veel over Hummeltje prijs te geven. Kwestie van dat kind zijn privacy een beetje te respecteren, daar zo in mijn buik. En van iedereen toch nog een beetje te kunnen verrassen*. Maar dat is me met dit postje misschien ook al een beetje gelukt?**

* Op voorwaarde dat jullie niet allemaal maandenlang gaan proberen om ons erbij te lappen en ons onze mond te doen voorbij praten, want dat ga ik niet wijs vinden. Zodus: *mevrouw Protut-mode aan*: Willen we dat afspreken?

** Of niet zo heel erg meer. Want de combinatie enthousiaste toekomstige grootvader, pensioenfeest en wijn bleek dodelijk voor de zwijgplicht. Waarmee mijn primeur me voor een stukske werd ontnomen, maar allez. Wat bijna-bleitinge daarover en we zijn het ook alweer vergeten.

Reacties uitgeschakeld voor Ah, wacht eens.