Hummeltje

30 weken

En nu is het aftellen zeker?

Vaststelling: er komen een aantal euhm, ‘interessante’ kwaaltjes bij, zo na een tijd. Ik ga ze niet allemaal met u delen. Wees daar blij om.

Zoals ik deze week bijvoorbeeld tweette: ‘I have the boobs of Pamela Anderson and the feet of my late grandmother, darn sexy combo!’. Ge hoeft nog geen busticketje richting deze regionen te kopen, die boobs zijn met een korreltje zout te nemen. Maar toch, maar toch. De voeten, dat komt door vocht, zo schijnt. Ik had daar wel over gelezen, maar het blijft confronterend hoe uw lijf een eigen leven gaat leiden. Ik met de eeuwige te dunne enkeltjes (ja, die kunnen ook té dun zijn en dat flatteert niet als ge voor de rest niet überdun zijt) heb nu mémévoeten. Met kussentjes op. Bij momenten passen zelfs mijn Birkenstocks niet meer.

Oh, en plassen. Ik moet HEEL DEN TIJD plassen. Ik ga naar het toilet, stap in de auto om ergens naartoe te rijden, en ik moet alweer. In de auto al. En op de nieuwe bestemming natuurlijk ook weer. Leutig, jong. En ge moogt eens raden wat ge moet doen tegen dat vocht in uw benen… Zeer veel drinken, jawel! Een grapken van onze schepper, dadde. Hij heeft chance dat ik niet in hem geloof.

En het is WARM, maar dat wist u al. Iedereen denkt dat ik het warmer heb dan anderen, maar dat kan ik natuurlijk niet weten. Ik geloof dat dat nog meevalt eigenlijk, maar het neemt niet weg dat ik graag een zwembadje zou hebben om in te ploeteren. Ja, wij hadden er ooit 1, maar de poezen uit de buurt amuseerden zich met evenwichtsoefeningen op de band en hebben die alzo lek geprikt. En toen begon het te vriezen en lieten wij dat staan, waardoor het ook nog even als schaatsbaan heeft gediend, maar het verhuisde uiteindelijk toch naar het containerpark. Wij zijn daar niet zo ontzettend goed in, wij, in dingen onderhouden.

Ik kan ook den afwas niet goed meer doen zonder schoenen aan, want dan komt mijn buik net tegen het aanrecht. En kan ik niet dicht genoeg meer staan. Dat zijn zo van die dingen waar ge op voorhand niet over nadenkt.

Een slaaphouding vinden is nog steeds niet echt een probleem, al lijkt het elke morgen wel alsof ik de dag voordien 1000 buikspieroefeningen heb gedaan. (En ik weet dat, want er was een tijd waarin ik dat deed. Een zotte tijd, weliswaar.) Ik slaap wisselend op elke zij, zoals ik dat altijd deed, maar nu zakt er daarbij natuurlijk iedere keer een kindeken naar beneden. Mijn buikspieren vinden dat niet zo aangenaam.

Ik ben nu 9kg bij (hola! een vrouw die een gewicht vermeldt!) en heb nog 10 weken te gaan. Niet weinig maar ook niet overdreven veel, denk ik.

Maar eigenlijk hé, eigenlijk kan ik nog steeds niet klagen. Ik vind het buikje nog goed draagbaar, heb nergens pijnen en ben nog goed mobiel. Het mag zo nog even duren.

Ik heb een flatterende foto gekozen, ja. Met schaduw waar het moet, vanuit een goed perspectief en zonder benen/voeten. Het is mijn blog, dus dat mag.

Reacties uitgeschakeld voor 30 weken