de hulplijn,  Nino

Structuur

Het is me wat, kindertjes krijgen. Of beter: 1 kindertje, voorlopig. Dat volstaat momenteel wel. Naar het schijnt mag ik niet meer zeuren over de kraamtijd, omdat die al gepasseerd zou zijn. Zo rap dat ik hem bijna gemist heb, zeg! De sloeber. Maar toch ga ik nog even van de hulplijn doen, als het niet geeft. U herinnert zich misschien nog dat ik ooit het lumineuze idee had om mijn domme versche moedervragen gewoon hier te stellen, aangezien ik liever niet belaagd word door horden hormonale vrouwen op fora zoals daar zijn: Zappy. Ik heb nogal een teer hartje namelijk, ik kan daar allemaal niet tegen.

Eigenlijk moet ik toegeven dat het allemaal wel redelijk vlot gaat. Ja, er waren al nachten waarop ik meegehuild heb met de Zoon, van pure miserie en vermoeidheid. Ja, hij bevuilt bijzonder graag zijn kleren, liefst als hij net helemaal gewassen is en een schoon nieuw outfitje aan heeft. Ja, zijn geliefkoosde hobby is mij zo uitgebreid mogelijk onderkotsen. Ja, ik word soms een beetje wanhopig ’s nachts, als ik na een slaapje van amper 2 uren alweer het geluid van het gesabbel op de handjes hoor versterken. En ja, een simpele trip naar de Colruyt is tegenwoordig al een hele onderneming.

Maar: hij is nogal redelijk fantastisch, die Zoon van mij. In het begin doet zo’n baby van eten en slapen en als ge pech hebt veel huilen. Hier bleef dat gelukkig behoorlijk goed binnen de perken. Maar nu is hij boreling-af, en ik vind het steeds leuker. Ook wel intensiever, eerlijk gezegd, want ik heb veel minder de handen vrij. Hij glimlacht naar zijn moeder alsof ze het allerleukste exemplaar van het menselijk ras is. Hij wordt steevast wakker met een opperbest humeur en vertelt de leukste vertellingen. Hij houdt roepwedstrijdjes met mij, waarbij we om ter luidst en om ter melodieust geluiden produceren. Hij schopt met de beentjes van contentement als hij ons ziet en heeft de allermooiste pretoogjes. Hij tilt fier als een pauw zijn hoofdje op als hij op zijn buik ligt. En ook al heeft hij een redelijk kaal hoofd, hij is tòch nog knap. Ook dat moet ge kunnen. Soms zeurt hij ook de pannen van het dak, maar dat mag van mij. Ik ben geen moeilijke.

Maar. Veel kan dat uiteraard nog niet, zo’n jongetje van 2.5 maanden. Ook al is hij wel al vaak wakker, en daar knelt het schoentje. Allez, het schoentje knelt niet echt, maar ik heb er gewoon wat vragen over. Concreet beschikken we momenteel over: een verzorgingstafel, een parkbed beneden, een wipper, een spijlenbedje boven in onze slaapkamer, een paar armen van moeder, een paar armen van vader, en een kleine uk. De kleine uk verhuist in willekeurige volgorde van het 1 naar het ander. En ik vraag mij af of daarin niet enige structuur aangewezen is.

Aangezien wij nogal avondmensen zijn, laste ik deze week een bedtijd in voor het kind. Niet meer rond of na middernacht samen met ons naar boven, maar vroeger, zijnde na de voeding van 22u (of degene die daar het dichtst bij in de buurt ligt). Dag 1 en dag 2 ging dat uitstekend. ‘Wat een makkelijk kind toch’, dacht ik. Dag 3 was kleine uk verdacht flink wakker na die voeding en voelde ik de bui al hangen. Toch zette ik door. Na 2u fikse bleitinge bij hem en proberen volhouden bij mij kwam ik – of wat dacht u – met een opgewekte kleine uk op de arm weer beneden. ‘Niets aan het handje’, dacht hij. ‘Dedju’, dacht ik. (Kleine tussenopmerking: ik doe niet aan ‘kinders laten huilen tot ze in slaap vallen’. Kinders hebben u nodig. Twee uur proberen vond ik genoeg, ik begin dan liever de volgende dag met een propere lei in plaats van hardnekkig vol te houden.) Opvallend is dus wel dat hij, wanneer hij gewoon sàmen met ons mee verhuist naar die kamer, niet bleit. Hij kan dan wel wat zeuren of vertellen soms, maar valt vrij vlot in slaap.

Zodus vraag ik mij vanalles af. Moet dat eigenlijk al een bedtijd hebben en zoja, hoe bepaal je die? Zal ik het feit dat hij eigenlijk vlot inslaapt samen met ons niet verpesten door ‘kunstmatig’ een bedtijd te proberen inlassen? Hoe zit dat overdag feitelijk, moet daar al meer structuur in zitten dan ‘Kom jongen, nu gaan we eens in de wipper zitten’ en ‘Hij ziet er moe uit, ik leg hem in zijn bedje?’.

Het lost zichzelf wel op hoor, ik weet dat wel. Maar nu jullie hier toch zijn, kan ik het even goed eens vragen. (Oh ja, geen onbelangrijk detail: hij drinkt nog steeds om de 2u. En geen paniek, hij komt meer dan genoeg bij, dus hij heeft het blijkbaar nog steeds nodig. Het zou iets te maken hebben met kleine kindjes en kleine maagjes.) Dus hup lieve dames (en heren, geen discriminatie hier), doe mij eens achterover slaan met uw moederlijke kennis!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *