Ornaisons 2013

Weet ge nog, die keer dat ik dit schreef? HAHAHA! Zo met 2 volwassenen en 1 nog geen tweejarige op reis, avontuur zeg. Dit jaar hadden we geen reisplannen, wegens baby van nog geen 5 maanden oud (ik ben namelijk ook niet gek, pfoe). Maar toen verscheen er op Facebook een best aangename oproep van vriendjes van vriendjes, die een B&B opbouwen in de Languedoc en graag een klein weekje terug naar Gent wilden komen. Of er niemand interesse had om intussen voor hun hond, huis en zwembad te zorgen. Ik doe eens zot, dacht ik, want dat doe ik echt niet vaak, en we gingen in op het voorstel. Wij verdienden ook wel eens een break, dacht ik zo. Zodoende trokken wij vorige week met 2 kindertjes, pak en zak met de auto 1000 km verder. Dat van die break was gezien al het voorgaande natuurlijk een beetje een misvatting, want van zoiets komt ge vermoeider terug dan ge vertrokken waart. We moeten daar eerlijk in zijn. Maar fijn was het wel. Voor de huisgeschiedenisboeken: een fotoverslagje. (Als er in uw reader weer wat foto’s ondersteboven staan, draai uw hoofd een beetje of kom naar de blog, ik weet niet hoe dat komt en doe er al 3 dagen over om gewoon dit verslagje online te krijgen. U kent dat wel, er moet er altijd wel ene net kaka doen (ja!) of drinken of…)

De baby vond het prettig om de dag voor vertrek op te warmen tot bijna 40 graden en mij zodoende licht wanhopig te maken over de combinatie mijn kinders – reizen (IT’S DOOMED! DOOMED I TELL YOU!). Gelukkig koelde ze weer af en konden we vertrekken zonder knoert van schuldgevoel.

We trokken de ritten in 2 stukken, want ik had zeer slechte herinneringen aan die keer dat we met kind 1 eens 1000 km aflegden, en voegden zo nog wat meer avontuur toe. Dat houdt immers in dat ge een nacht in een hotel moet slapen (met 4 in 1 kamer, jawel), en ook nog iets te eten moet vinden enzo (met 4, jawel). De lezer die safaris onderneemt met zijn 5 kotertjes zal me vast een aansteller vinden, maar ik vind dat best stoer allemaal zo. Feit is dat ge er nog meer gaat van zweten dan van de hitte die er al sterk aanwezig is. En dat ge alcohol verdient, wat ook altijd een voordeel is.

Ik ben er nog niet uit wat ik van dat concept vond. Enerzijds denk ik dat ge de miserie gewoon over 2 dagen uitsmeert, anderzijds durf ik me niet voorstellen wat het had gegeven om het in 1 keer te doen. Het was goed voor mijn fysiek, want ik kroop op regelmatige basis naar de achterbank en propte me tussen de 2 kinders in om de gemoederen te proberen bedaren. (Dat ge hen met zo’n onderneming eigenlijk geen plezier doet doorkruiste meer dan vaak mijn gedachten, maar goed. Terugkeren was geen optie.) Ik leerde ondermeer ook vakkundig koeken en sapjes naar achter mikken en baby’s entertainen met lege Evianflessen. Soms was het ook peis en vree.

Enfin, we zijn ter plaatse gesukkeld. Alwaar het fijn toeven was. Mijn lief werkte een week gewoon niét (geschiedenisboeken!) en ik genoot van mijn gezinnetje, dat eigenlijk toch wel redelijk heerlijk is.

Er was die ene keer dat het kind iets deftigs at (en ik hem toch de schattigste kleuter ooit vond, maar als u ook een kleuter hebt vindt u die natuurlijk nog net wat schattiger, ik versta dat hoor).

Verder waren de maaltijden dagelijks zeer gezond en gevarieerd.

We onderhielden Wendie’s oogst…

… bakten vlezekes op Wim zijn gehandtekende Weber…

… ik maakte prachtige gezinsfoto’s…

… we leerden dat een kleuter een miljard keer met evenveel enthousiasme ‘NOG EEN KEER’ kan brullen…

… lieten op dagelijkse basis 2x Ploppie de hond uit…

… en ik hoef u niet te vertellen hoe ontspannend dat is, zo met uw handen vol.

Na het 20ste steentje dat hij wilde oprapen, het 30e bloemetje dat hij wilde plukken, de 40e keer dat hij om de 5cm met een stokje in het zand wilde schrapen en de 50e keer dat hij zijn hand wilde losrukken, moest ik concluderen dat het 1 en ander daar niet altijd klopte.

De baby leerde een nieuw trucje en verfijnde die vaardigheid vooral ’s nachts, maar dat geeft niet, want moeders die hebben niet veel slaap nodig, zoals u ook wel weet.

De kleuter die bleek ontwikkeld tot werkelijk de GROOTSTE zeurpiet ter wereld, comment nu alstublieft massaal dat het met de leeftijd te maken heeft, want we werden er occasioneel horendol van. (‘Mamaa, mamaa, MAMAAA! Nino koek! Nee niet kraks, NU! Jawel nu! Boehoe, MAMAA NU KOEEEEK! Boehoehoe KOEEEEEK!’ x 5000) ‘Amai dat is moeilijk, dat negeren!, concludeerde het lief, en gelijk had hij.

Verder vond ik dat eigenlijk ook wel een beetje, tja, destabiliserend. Zo mijn vader uitzwaaien vertrekkend met mijn eigen gezin, het katapulteerde me onmiddellijk terug naar al de jaren dat we dat zelf deden. Het brak alweer mijn hart en de herinneringen hebben het me vaak lastig gemaakt. Weg van mijn familie, mijn omgeving, het bracht me wat van mijn emotionele stuk. Eigenlijk omschrijft zij dat hier zeer treffend, met dat zwarte randje. Het zat er alle dagen rond mijn dagen, nog meer dan hier. Het was confronterend om zelf plots als moeder de gezinsvakantie in het Zuiden doen, zoals we ze vroeger vele jaren met haar deden. Het is allemaal voorbij, en nu is het aan mij…